Οι βραδινές μας βόλτες όπως θα έπρεπε να είναι: γελαστές, γεμάτες συζητήσεις, με μεγάλα μάτια καρφωμένα στον απέναντι συνομιλητή μας, μισογεμάτα ποτήρια αλκοόλ, στιγμές που μένουν για καιρό (ή και για πάντα) κολλημένες στο νου γιατί τις ζήσαμε έντονα.
Στν πραγματικότητα κάτι έχει μεσολαβήσει και οι ζωές μας έχουν εξελιχθεί αρκετά διαφορετκά, δύσκολα δεν θα κοιτάξεις το κινητό σου όταν θα βγεις από το σπίτι, δύσκολα δεν θα ξεχαστείς λουσμένος στο φως που εκπέμπει πιο δυνατά κυρίως τη νύχτα.
Κινούμενη σε αυτή τη λογική ένα έργο τέχνης στο Άμστερνταμ έχει κλέψει της εντυπώσεις και τα βλέμματα των περαστικών που το φωτογραφίζουν από κοντά όταν πέσει ο ήλιος. Ήδη, εδώ και λίγο καιρό, στην ολλλανδική πρωτεύουσα «τρέχει» το ετήσιο φεστιβάλ φωτός και 30 φωτεινά έργα τέχνης έχουν τους δρόμους.
Φετινό θέμα του Φεστιβάλ είναι ο τίτλος του βιβλίου του καναδού φιλοσόφου Μάρσαλ ΜακΛούαν, «Το μέσο είναι το μήνυμα», το οποίο ουσιαστικά αναφέρεται στο πώς η τεχνολογική, αλλά και η ιδεολογική ταυτότητα του κάθε μέσου επηρεάζουν άμεσα το μήνυμα, το οποίο μεταδίδει ως προς τη δομή, τη μορφή και το περιεχόμενο του.
Μέχρι στιγμής είναι το έργο της βρετανικής εταιρίας DesignBridge και του Γκάλι Μέι Λούκας, με τίτλο «Απορροφημένος από το Φως» (Absorbed by Light).Ένα γλυπτό το οποίο αναπαριστά τρεις ανθρώπους σε ένα παγκάκι απόλυτα προσκολλημένους στις οθόνες των κινητών τους, οι οποίες όσο σκοτεινιάζει φωτίζουν τα πρόσωπα τους όλο και περισσότερο.
Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη του έργο, που έχει τοποθετηθεί έξω από το Μουσείο Ερμιτάζ, ο ίδιος δεν αποσκοπεί στο να ασκήσει κριτική και να στείλει κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα, αλλά είναι μία ρεαλιστική αναπαράσταση της σύγχρονης πραγματικότητας, την οποία ο καθένας μας καλείται να ερμηνεύσει, όπως ο ίδιος επιθυμεί. Ο Λούκας, ωστόσο, σχολιάζει για την πηγή της έμπνευσης του: «Τον χειμώνα, όταν σκοτεινιάζει πολύ νωρίς, βλέπεις ανθρώπους σε όλη την πόλη να φωτίζονται από το φως των οθονών των κινητών τους. Σε πάρκα, σε καφέ, ακόμα και πάνω στα ποδήλατα τους. Είναι αρκετά αλλόκοτο. Αυτό το φως, που κυριαρχεί στις ζωές μας, είναι μερικές φορές το μόνο μέσο επικοινωνίας μας, αλλά την ίδια στιγμή μας απομονώνει πλήρως. Μας αποσυνδέει από τον πραγματικό κόσμο».
