Με μια συγκινητική ανάρτηση η γνωστή Βολιώτισσα Έρρικα Πατρικίου αποχαιρετά τον κολλητό ψυχίατρο Σπύρο Ροδιτάκη που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 45 ετών. Η ανάρτηση:
“Δεκέμβριο του 1992 έρχεσαι πρώτη φορά στο σπίτι μου διότι γνωρίστηκαν οι γονείς μας και έπρεπε να τους ακολουθήσεις στο δείπνο των νέων τους φίλων. Με αντιπαθείς με το καλησπέρα. Εγώ χαμπάρι! Χορεύω , τραγουδάω , αυτοσχεδιάζω και σε εκνευρίζω ακόμα περισσότερο. Η σχέση των γονιών μας γίνεται πολύ στενή με αποτέλεσμα να με τρως στα μούτρα κάθε μέρα. Περπατάς, τρως, κοιμάσαι με ένα βιβλίο στο χέρι. Σε ακολουθώ χορεύοντας , τραγουδώντας και αυτοσχεδιάζοντας. Νεύρα πολλά. Θέλεις να πετύχεις! Λίγα χρόνια έχουν μείνει για να δώσεις εξετάσεις να μπεις στην ιατρική. Έχεις όμως και ένα πιάνο στο σπιτι σου όπως κι εγώ. Παίζεις ονειρεμένα Ραχμάνινοφ. Σε χαζεύω. Μια μέρα εκει που δε μου δινεις καμία σημασία ή μάλλον μου δινεις γιατι σε εκνευριζω, μου φέρνεις μια παρτιτούρα. Ένα κομμάτι για τέσσερα χέρια. Παρε αυτό μου λες ,στρώσου να διαβάσεις να το παίξουμε μαζί και σταμάτα τους αυτοσχεδιασμούς και τους χορούς! Το μαθαίνω και έρχομαι στο πιάνο σου. καθόμαστε μαζί στο ίδιο σκαμπό και παίζουμε απνευστί το κομμάτι για τέσσερα χέρια. Δεν σηκωθήκαμε ποτέ από αυτή τη θέση Ζιβάγκο. Μαζί σε εφηβικές πίκρες, μαζί σε μαθήματα αγγλικών, μαζί κάθε Σάββατο στα δισκοπωλεία να αγοράζουμε τόνους βινύλια, μαζί στην τεράστια επιτυχία σου στην ιατρική… αχ τί μερα κι εκείνη! Περιμενα πανω από το τηλέφωνα. Χτύπησε και μου έφερε το μαγικό νέο: «Ευρυδίκη μου , πέρασα Αθήνα». Το μόνο που είπα αυθόρμητα ουρλιάζοντας: «Ζιβάγκο»!!! Γέλασες με την καρδιά σου! «Ζιβάγκο»; «Ναι! Ζιβάγκο μου». Δεν σε αποκάλεσα ποτέ ξανά αλλιώς. Ερχόμουν στην Αθήνα να σε ταράξω λίγο, να κάνω σαματά , να τραγουδάω τα χαράματα και να μας χτυπάνε τους τοίχους στην πολυκατοικία των Αμπελοκήπων… τα καλοκαίρια τα περνούσες σπίτι μου. Μπάνια μπάνια μπάνια! Γέλια αστείρευτα. Πέρασαν τα χρόνια με εμάς τους δυο όλη μέρα στα τηλέφωνα. Έρωτες , χαμενες φιλιες , τρέλες , φασαρία. Κι εσύ συμβουλές μοναδικές και υπέροχες. Και ποτέ μα ποτέ μα ποτέ μα ποτέ κολακεία!!! Ήξερα πως θα ακούσω όσα σέρνει η σκούπα αλλά ερχόμουν να σου πω τα παντα! Και περνούσαν τα χρόνια και πηγαίναμε μαζί διακοπές και ακούγαμε Μπαχ και βλέπαμε ταινίες και κάναμε τους κριτικούς και τραγουδούσαμε στους δρόμους, στα πιάνα , στα τηλέφωνα και κοροϊδεύαμε τοτς εαυτους μας! Και όλα άλλαζαν στις ζωές μας εκτός από τη σχέση μας. Και μετά ήρθε ο Γιωργής μου και έπαθες έρωτα. Και μεγάλωνε και εγινε κι εκεινος μέρος της παρέας μας. Γέλια , Θεέ μου σίγουρα τα ζήλεψες! Γέλια μέχρι λιποθυμίας. Καλοκαίρια στα νησιά να κολυμπάς και να λες στον κόσμο πως είμαι η προπονήτρια σου. Να έρχεσαι στις συναυλίες μου και να κλαις. Να περνάει ο κόσμος χωρις καν να σε ξέρει και να σου λέει « να τη χαίρεστε» κι εσύ να γελάς με την καρδιά σου. Χειμώνες στα τηλέφωνα όλη μέρα. Γαλλία , Ελβετία . Να γίνεσαι όλο και πιο σημαντικός , διάβασμα αδιάκοπο! Μέχρι που η ξενητεια σε εκάψε. Και αποφάσισες να έρθεις πίσω. Και πήρε ανάσα ξανά η ζωή μου. Μαζί στην Αθήνα βόλτες, θέατρα, συναυλίες. Ψώνια. Γέλια γέλια! Διαλέγαμε τα αντίθετα. «Ευρυδικουλα όχι αυτό είσαι σαν τούρτα». Μαζί μαζί. Ήρθε και ο Γιωργης μου φοιτητής και όλα είχαν πάρει μια σειρά και έλαμπε το πρόσωπο σου τρεις μήνες πριν που μου είπες: «Την πήρα την απόφαση Ευρυδικούλα. Ανοίγω ιατρείο εδώ». Τί χαρά ήταν αυτη Θεε μου! Ο Ζιβάγκο μου με δικό του ιατρείο στην Αθήνα! Ο ΖΙβάγκο μου δε θα ξαναφύγει στο εξωτερικό! Και αρχίσαμε να βλέπουμε έπιπλα , χρώματα. Και τα βρήκαμε όλα! Τον χώρο στη Νέα Σμύρνη , τα έπιπλα οπως ακριβώς τα ήθελες τα χρώματα όπως ακριβώς … τα ήθελα ! 16 Αυγούστου θα άνοιγες τι ιατρείο σου πλάσμα μου λατρεμένο και υπέροχο. Ιούλιο ήμουν εκεί. Σβήσαμε κεράκια για τα γενέθλια σου , ήπιαμε κρασιά και φυσικά λιποθυμήσαμε από τα γέλια. Και έφυγα για Βόλο ήρεμη ήσυχη ευτυχισμένη που είχες τόση χαρά με αυτό το σημαντικό σου βήμα. Σε έπαιρνα τηλέφωνο σου έστελνα μηνύματα και ξαφνικά σταμάτησες να μου απαντάς. Είπα θα εχεις τρελαθεί από τα τελευταια διαδικαστικά. Πού να πάει ο νους μου Ζιβάγκο πως ειχες πετάξει! Αιθέριο υπέροχο πλάσμα μου. Συντροφιά της ζωής μου. Σήμερα σε «θάψαμε»έλεγαν. Ανόητοι άνθρωποι που πιστεύετε πως θάβονται τα αστερια”.
