Γράφει ο Απόστολος Παντσάς
Μύρισε πλέον εκλογές. Δημοτικές. Το νιώθεις παντού. Στις συζητήσεις, στις εφημερίδες, στις μεσημεριανές εκπομπές της τηλεόρασης. Οι γνωστοί μικρο-εργολάβοι της τοπικής πολιτικής μας πραγματικότητας ρίχνουν μπετά, στήνουν σκαλωσιές, πάλκα, ικριώματα, ανακατεύουν την τοπική σούπα. Παράλληλα και ταυτόχρονα οι «καθ’ ύλην αρμόδιοι διαχειριστές και γνήσιοι εκφραστές της κοινής γνώμης» , έχουν πάρει θέση μάχης και ανεβάζουν στροφές, αργυρώνητες πάντα, εννοείται. Η σκηνή είναι έτοιμη. Το έργο μοιάζει να είναι ολόιδιο με εκείνο που παίχτηκε στις προηγούμενες και προ προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό λοιπόν , ξεκομμένοι από το πραγματικό «τέμπο» της κοινωνίας, οι μικροεργολάβοι , μέσα στα κόμματα, βαρέως εντός η ελαφρώς εκτός αλλά πάντα επί τα αυτά, βρίσκουν η εφευρίσκουν πρωταγωνιστές και κομπάρσους για το επόμενο σκηνικό. Με την ίδια μεθοδολογία, ίδια λογική, ίδια συνταγή. Καρφώνοντας ένα ατεκμηρίωτο και κούφιο αντί- μπροστά από τις βλέψεις τους ίσα ίσα να κρύψουν ( όσο αυτή μπορεί να κρυφτεί) τη βουλιμία για εξουσία και βεβαίως για την διαχείριση της. Αίφνης οι διάφοροι, σιωπηλοί , ισορροπιστές, ευπειθέστατοι, απόντες η από σπόντα παρόντες παρατάνε τις φωλίτσες τους και τρέχουν από έντυπο σε σαιτ και από τηλεόραση σε ραδιόφωνο να πιάσουν στασίδι. Οι «άφαντοι και ωραίοι» όπως ,προσφυώς, τους αποκάλεσε ο Κ. Γαργάλας είναι πάλι εδώ . Όμως δεν είναι έτσι. Οι συνθήκες είναι άλλες και αυτή τη φορά , περισσότερο από ποτέ, είναι απολύτως μη προβλέψιμη η συμπεριφορά των πολιτών. Το ‘14 πέρασε άφησε το «βαρύ του άρωμα » στην πόλη και στον τόπο αλλά πρακτικά είναι απίθανο να επαναληφθεί το πατιρντί του. Η βόμβα άκρατου λαϊκισμού που έσκασε στα σωθικά της κοινωνίας και πότισε μέχρι το μεδούλι τους πολίτες και ανέβασε «στα κάγκελα» ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων πληρώθηκε με πολύ βαρύ τίμημα. Η απαξιωτική και μηδενιστική θεώρηση της πολιτικής, νομικής και ηθικής υπερκατασκευής που αποτελεί το κοινωνικό-πολιτικό μας οικοδόμημα ( αυτό που μπορέσαμε τέλος πάντων να χτίσουμε σαν κράτος, σαν έθνος και σαν κοινωνία) σιγα-σιγά έχασε την ορμή της, καταλάγιασε… Η κοινωνία βρήκε τα καινούργια «ζύγια» , λίγο διαφορετικά διατυπωμένα ίσως, αλλά τα βρήκε και είναι εξαιρετικά κοντινά για να μην πω ίδια μ’ εκείνα των προηγούμενων. Ο γενικευμένος απορριπτικός λαϊκισμός έδωσε τη θέση του σε ένα πολιτικό σκεπτικισμό, και μια επιμονή στο να μην πείθεται από κανέναν και για τίποτε. Παράλληλη πορεία στην καταβαράθρωση της αξιοπιστίας του πολιτικού λόγου έχει, όπως είναι λογικό ,και η αξιοπιστία των κομμάτων. Καθόλου εύπιστος στα παχιά λόγια, καθόλου δεκτικός στις κομματικές μπουρδολογίες που στοχεύουν μόνον στην υφαρπαγή της ψήφου. Όλοι γνωρίζουν πια πόσο βάρος μπορεί να έχει η όποια υπόσχεση. Το ‘19 δεν θα μοιάζει σε τίποτα με το ‘14 γενικά αλλά και πιο ειδικά στην περίπτωση του Βόλου.
Εδώ, σε μας είχαμε ένα «παράλληλο φαινόμενο». Τον κ. Μπέο εποχούμενο σε ένα σκανδαλολογικό, αισχρολογικό, λαϊκίστικο, μηδενιστικό οδοστρωτήρα να σαρώνει τα πάντα αναδεικνύοντας πρώτα απ όλα τον ακραίο απολιτίκ τυχοδιωκτισμό της τοπικής ΝΔ ( με αρκετές και φωτεινές εξαιρέσεις εννοείται ) και δευτερευόντως την απλοϊκή συλλογιστική ΣΥΡΙΖΑ που μέσα στην πανελλήνια εκλογική του ευφορία αγνόησε το βασικότερο: στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν θέλει «στεγανοποιημένες» κομματικές επιλογές, θέλει άνοιγμα σε πρόσωπα με ευρύτερες αναφορές στην κοινωνία. Έτσι λοιπόν ..habemus Beus…Έχουμε Μπέο. Το τι εστί Μπέος το είδαμε , το ακούσαμε , το ζήσαμε, το πληρώσαμε πανάκριβα με την παιδαριώδη και αφελή διαχείριση του σκάνδαλου της ΕΡΓΗΛ που αφήνει πολλά ερωτηματικά. Στο u-tube υπάρχουν σε κοινή θέα εξαιρετικά δείγματα του ήθους του ανδρός. Κάποιοι το έζησαν τραυματικά, προσβλητικά. Ηρωικά θα έλεγα το έζησαν οι σύμβουλοι της αντιπολίτευσης που τα έχουν δει όλα και ίσως δουν και άλλα αφού η καθημερινότητα όλο και κάτι επιφυλάσσει. Γιατί έχει και παρακάτω «στου κακού της σκάλα» κι απ ότι φαίνεται και δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα. Ευτυχώς ο ορίζοντας έχει εκλογές και σε αυτές τις εκλογές δεν θα συγκρουστεί η Δεξιά με την Αριστερά. Η ΝΔ με τον Συριζα. Οι νεοφιλεύθεροι με τους Κρατικιστές. Οι καλοί με τους μέτριους. Όπως έγραψα και πιο πάνω δεν είμαστε στο ‘14. Τα κόμματα μιλάνε μεν αλλά λίγοι τα ακούνε πλέον. Ο χονδροκομμένος λαϊκισμός τύπου Μπέου μπορεί να προσθέτει χουλιγκάνους και δημαρχιακούς σφουγγοκωλάριους πολλαπλασιάζει όμως την απέχθεια των σκεπτόμενων πολιτών. Η σφόδρα πελατειακή διαχείριση των δημοτικών μας πραγμάτων προσθέτει ίσως συμπαθούντες αλλά προβληματίζει και απωθεί την ευρεία μάζα των ψηφοφόρων. Και είναι εκεί στην κοινωνία που θα κριθεί η επόμενη μέρα. Και το όχημα πρόσβασης στην κοινωνίας δεν είναι τα κόμματα γιατί απλά ο Βόλος κατέληξε να γίνει , με ευθύνη των κομμάτων, ιδιάζουσα περίπτωση. Γιατί σε αυτές τις εκλογές η αξιοπρέπεια της πόλης θα έχει να αντιπαλέψει την πλέον εκχυδαϊσμένη εκδοχή της πολιτικής. Στο δίλλημα αυτό , συνοψίζεται το διακύβευμα αυτών των εκλογών. Αποτυπώνεται το και το μείζον ζητούμενο που αφορά στην ίδια την ηθική υπόσταση της πόλης. Γιατί είναι πασιφανές ότι
« …οι γριές κατάκοπες στέκονται στη σειρά,
στις εκβολές οι σκύλοι σε παράταξη,
οι
σάλπιγγες αναγγέλουν κρεμάλες,
καθώς ασήμαντοι
άνθρωποι κομπάζουν
για πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν», όπως
γράφει ο Τσαρλς Μπουκόφσκι στο « Ένα ποίημα είναι μια πόλη» .
