του Γιάννη Αναστασίου
Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι όταν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος -όσα όνειρα και να έχει για προσφορά, να αλλάξει τον κόσμο και την κοινωνία- να συμβιβαστεί. Η πολιτική εκ των πραγμάτων εμπεριέχει πέραν του ανταγωνισμού, πρωτίστως την διαχείριση συμφερόντων. Ο πολιτικός οφείλει πριν και πάνω από όλα να υπηρετεί την πολιτική έχοντας ως γνώμονα ότι ο ίδιος κυρίως εξυπηρετεί το συμφέρον του συνόλου και όχι των ομάδων πίεσης ή συμφερόντων, μικρών ή μεγάλων.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο πολιτικός δεν οφείλει και δεν πρέπει να προωθεί τα συμφέροντα και συγκεκριμένων ομάδων, ιδιαίτερα όταν αυτές αδικούνται ή πιστεύει ότι αδικούνται. Ωστόσο τούτο στο τέλος συμβαίνει με πρόθεση ή και αντάλλαγμα την πολιτική στήριξη από την ομάδα που συνδράμει ή στηρίζει. Αυτό όμως εν τέλει είναι και το πρόβλημά. Αν δηλαδή ο πολιτικός μπορεί να ασκήσει πολιτική λαμβάνοντας υπόψη πρωτίστως το γενικό καλό ερχόμενος σε ρήξη με το εκλογικό του συμφέρον -ατομικό και κομματικό- και φυσικά με το συμφέρον της εκάστοτε ομάδας πίεσης μιας λ.χ συνδικαλιστική ή επαγγελματικής συντεχνίας ή μιας ομάδας ολιγαρχίας που επηρεάζουν την κοινή γνώμη μέσα από τα ΜΜΕ κάνοντας εξαρτώμενο τον πολιτικό ή το κόμμα από τις διαθέσεις τους, που σπάνια συνδέονται με την αντικειμενική ενημέρωση που δεν υπάρχει, αλλά συνήθως συνδέεται με ισχυρά συμφέροντα αυτών των ιδιοκτητών και των φίλων τους. Στον σύγχρονο κόσμο αυτό είναι το μείζον ζήτημα της πολιτικής, το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο ηθικό πρόβλημα για ανθρώπους που εμπλέκονται με την πολιτική για να υπηρετήσουν αξίες προόδευτικές… είτε αυτές αφορούν την αριστερά, τη σοσιαλδημοκρατία, ή τον φιλελευθερισμό ο οποίος στον πυρήνα του δεν αγνοεί την έννοια της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.
Αν επιχειρήσουμε να εντοπίσουμε πόσα από τα παραπάνω υφίστανται στην τραγωδία του δυστυχήματος των Τεμπών, η αλήθεια είναι ότι δεν θα μιλαμε για δυστύχημα αλλά για ένα έγκλημα που αργά ή γρήγορα θα συνέβαιν. Το ανθρώπινο λάθος είναι πασιφανές με όλα όσα έχουν γίνει γνωστά, πως καταπλακώνεται από τις λαμαρίνες των βαγονιων της πολιτικής ανευθυνότητα του πως ασκείται η πολιτική σε αυτή την χώρα, όπου κυριαρχούν οι μεγαλόστομες διακυρήξεις και η επικοινωνία εις βάρος της ουσίας και της μίνιμουμ κοινής παραδοχής περι της ύπαρξης ορίων τα οποία δεν πρέπει να παραβιάζονται.
Το πώς ασκείται ο έλεγχος της πολιτικής επισης αποτελεί ενα κρίσιμο μέγεθος για την ορθή λειτουργία της Δημοκρατίας.
Η δημοσιογραφία εν τέλει ελέγχει και προάγει την πολιτική, ή υπηρετεί την επικοινωνία της πολιτικής, υπερασπιζόμενη συμφέροντα κομμάτων και εντέλει ολιγαρχών και οικονομικών συμφερόντων που διά της πολιτικής προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα; Έχει δυστυχώς πολύ ενδιαφέρον να δούμε τις στρεβλώσεις της ενημέρωσης σε αυτή την χώρα, το ποιες είναι οι ευθύνες των μέσων ενημέρωσης για το κατάντημα της πολιτικής, γιατί περί καταστήματος πρόκειται. Η χώρα δείχνει χρόνια τώρα – και όχι μόνο λόγω της περιόδου των μνημονίων- να βρίσκεται σε τροχιά αποδόμησης των βασικών συνεκτικών χαρακτηριστικών μιας ευνομούμενης ευρωπαϊκής κοινωνίας παρά τα βήματα εκσυγχρονισμού που έχουν ομολογουμένως επιτευχθεί. Η εξέλιξη του μπετόν και των υποδομών βλέπετε, δεν συνοδεύτηκε από τον θεσμικό εκσυγχρονισμό σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στην προσπάθεια αλλαγής της νοοτροπίας ενός λαού, που ενώ έπαθε, ακόμη δείχνει ότι δεν έμαθε, ανεχόμενος και συντηρώντας καταστάσεις ξένες προς το ευρωπαϊκό μίνιμουμ κεκτημένο.
Τα ΜΜΕ των μεγαλόσχημων οικονομικών συμφερόντων και ο τρόπος λειτουργίας τους λ.χ στο ζήτημα του ΟΣΕ είναι μια από τις πολλές χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όχι απλώς του δομικού προβλήματος των ΜΜΕ, αλλά της ουσιαστικής στρέβλωσης που έχει υποστεί η ενημέρωση στην χώρα μας, ώστε να βρίσκεται στην υπηρεσία της πολιτικής και των συμφερόντων, ενω οφείλει να μπορεί να βρίσκεται απέναντι, ελέγχοντάς τες ουσιαστικά.
Η δημοσιογραφία είναι φανερό ότι έχει υποστείλει τη σημαία του ελέγχου της εξουσίας σε πολλά ζητήματα- πλην του τηλεοπτικου σόου των τσακωμών και των θεατρινιστικων δακρύβρεχτων ρεπορτάζ παρουσιαστών που πουλούν ειδήσεις μοιράζοντας κινητά. Πότε έγινε πρώτο θέμα σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων το εξώδικο των εργαζομένων του ΟΣΕ για τα ζήτηματα ασφαλείας των τρένων; Εάν γίνει πρώτο θέμα το εν λόγω ζήτημα με δημοσιογραφικους όρους, αυτό σημαίνει ότι ο υπουργός που έγινε υπουργός εξαιτίας του ονόματος του και όχι εξαιτίας των ικανοτήτων του, από το κόμμα που ίδρυσε ο θείος του και το οποίο διοικεί ο γιος του άλλου πατέρα πρώην πρωθυπουργού, πως θα έπρεπε να λογοδοτήσουν μαζί με όσους πρέπει, δημόσια σε prime time ζώνη τηλεθέασης. Και αυτό πλέον δεν το θέλει και δεν το επιδιώκει κανένας συνειδητά. Το ίδιο θα έπρεπε να γίνει και με τις εταιρείες που εμποδίζουν εδώ κσι χρόνια την εξέλιξη της αμαρτωλης σύμβασης τηλεμετρία των τρένων όπως και οι διοικήσεις των Οργανισμών. Όλοι αυτοί όμως κάπου ακουμπούν, οικονομικά, πολιτικά και κομματικά, οπότε και η δημοσιογραφία που μπορεί να θέλει, εν τέλει δεν μπορεί, διότι υπάρχει η αγωνία του μεροκάματου κσι η απειλή της εξόντωσης και του κυνηγητού. Πότε έγινε πρώτο θέμα και γιατί όχι, στα αθηναϊκά δελτία ειδήσεων, το γεγονός ότι, μία ολόκληρη πόλη όπως ο Βόλος, έχει ξεσηκωθεί απέναντι στην προοπτική να γίνει δίπλα στα σπίτια των ανθρώπων μονάδα LNG, όπου εγείρονται επίσης μείζονα ζητήματα ασφάλειας;
Πρεπει να γίνει αντιληπτό απ’ολους ότι τα μέσα ενημέρωσης, όπως και οι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες, οφείλουν να μην ξεπερνούν κάποια όρια, διοτι οι συνέπειες μπορεί να είναι τραγικές. Τα όρια βέβαια στο πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα έχουν ξεπεραστεί προ πολλού, ωστόσο πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι τα εν λόγω όρια, σχετίζονται με αξίες, αρχές θεμέλια λειτουργίας μιας Δημοκρατίας και μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας ευνομούμενης. Η ασφάλεια των πολιτών στις δημόσιες μεταφορές- δεν ξεπερνώνται ποτέ, καθώς αυτά τα όρια στην πολιτική -όπως και στη δημοσιογραφία- υπάρχουν για να είναι αδιαπραγμάτευτα. Δεν μπορεί στο όνομα του κέρδους, της πολιτικής ή οικονομικής σκοπιμότητας, ή ανικανότητας να τίθενται σε κίνδυνο ζωές των ανθρώπων. Δεν μπορεί στο όνομα της επανεκλογής να μην κάνει ο πολιτικός ή το πρόσωπο που διοικεί έναν οργανισμό αυτά που πρέπει, ώστε να υπάρχει ασφάλεια στις δημόσιες μεταφορές. Δεν μπορεί στο όνομα της δημοσιογραφίας πρώτο Θέμα στα δελτία ειδήσεων να είναι τα εγκλήματα ως εθισμένη θθεματολογίας σποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη, την ώρα που βράζει η κοινωνία σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Φανταστείτε πως για να μάθουμε τι συμβαίνει στον σιδηρόδρομο σήμερα, έπρεπε να υπάρξουν πρώτα 57 θύματα και αυτό τα λέει όλα .
Στη χώρα μας και στο πολιτικό μας σύστημα ξεπεράστηκαν προ πολλού τα όρια, για αυτό και η πολιτική βρίσκεται σε φάση χρόνιας απαξίωσης, όπως σε αντίστοιχη φάση βρίσκεται και η δικαιοσύνη που όχι μόνο αργεί, αλλά εδραιώνεται η πεποίθηση ό,τι λειτουργεί μόνον για τους αδύναμους και τους μικρούς.
Ο συνυπεύθυνος λαός στο μεταξύ, δείχνει θυμωμένος μεν, αλλά γρήγορα λησμονά την ευθύνη του ως προς τις επιλογές του. Βλέπετε οι εκπρόσωποι του είναι ο καθρέφτης του όσο σκληρό και εάν ακούγεται τούτο. Μπορεί να ψηφίζει καλύτερους και να απαιτεί από τα κόμματα αξιοκρατία και τους καλύτερους και οχι τους κολλητούς; Δεν είναι καλύτερος, ούτε ο κάθε γκρουέζας, ούτε ο γιατρός και δικηγόρος λόγω επαγγέλματος, ούτε ο λαμπερός της τηλεόρασης και των media… και φυσικά δεν είναι καλύτερος ο λαϊκιστής τραμπούκος, ή ο φασίστας σε αντίληψη και συμπεριφορά. Η οργή που συνήθως χρησιμοποιείται ως δικαιολογία, οφείλει ο πολίτης να τη διοχετεύσει θετικά και όχι κάνοντας χειρότερη την λάθος πραγματικότητα, επιτρέποντας στους λίγους ή λίγο περισσότερο διεφθαρμένους και ασυναίσθητους, να κάνουν αυτά που κάνουν πληγώνοντας την δημοκρατία και την κοινωνία, ενίοτε με θύματα αθώα νέα παιδιά που δεν θα ξαναδούν τους γονείς τους.
Στην ζωή υπάρχουν όρια και αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι και η δημοκρατία έχει όρια, τότε δεν θα επιτρέπουμε αυτά να τα ξεπερνούν ξεδιάντροπα και προκλητικά, άνθρωποι και καταστάσεις που σήμερα θα έπρεπε να κρυφτούν. Οφείλουν άπαντες να απαιτούν να υπάρχουν συνθήκες ασφαλείας στις δημόσιες μεταφορές, να έχουμε δημόσια υγεία πάντα και στις κρίσιμες στιγμές, να υπάρχει επαρκής δημόσια εκπαίδευση για όλους. Πρόκειται για αγαθά μη διαπραγματεύσιμα. Οφείλουμε σε αυτούς και άλλους τομείς να μην περνάμε την κόκκινη γραμμή κανένας. Και όποιος πάει να την περάσει αυτή την γραμμή, οφείλουμε τούτο: να υπάρχουν οι ασφαλίστικες δικλείδες που θα λειτουργούν ωστε να μην συμβεί το κακό. Και αλλού υπάρχει καπιταλισμός και συμφέροντα, το μίνιμουμ του κράτους ως προς την αξιοπρέπεια και την ασφάλεια του πολίτη είναι ωστόσο κεκτημένο.
