Θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του Art Gallery του 4th International Conference of Place Branding στο Τμήμα Χωροταξίας του Π.Θ
Η Αριάννα Χατζηγαλανού είναι ηθοποιός και δημιουργός της performance “Reviving Fragments of Stigmographed Urban Dreams” (ΕΔΩ: https://stigmography.tumblr.com/) που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του Art Gallery του 4th International Conference of Place Branding, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Η πρόσκληση τής έγινε από τον υποψήφιο διδάκτορα Νεοκλή Μαντά, ο οποίος υπογράφει τις ιστορίες από το προσωπικό του ιστολόγιο Stigmography που αποτέλεσαν τον αρχικό άξονα της καλλιτεχνικής αυτής δημιουργίας. Η αστική ονειροτοπία επανερχόταν πολύ συχνά στις κουβέντες τους αφού τους ενώνει φιλία χρόνων και ουσιαστικά αλληλεπιδρούσαν έως ότου έφτασε η στιγμή της σύμπραξης. Η Αριάννα μας εξηγεί με λίγα λόγια το χτίσιμο μιας τέτοιας performance.
“Επέλεξα από το Stigmography εκείνες τις ιστορίες που ξυπνούσαν μέσα μου την εμπειρία της πόλης. Δεν έμοιαζαν μεταξύ τους. Δεν είχα ιδέα τι θα έκανα με αυτές και με ποια αφορμή θα τις έδενα. Μου φαίνονταν σαν αυτοτελή θραύσματα. Θέλησα, όμως, να αφήσω τη διαδικασία ελεύθερη και ανοιχτή χωρίς να έχω μια προαποφασισμένη σκηνοθετική γραμμή. Ήταν και είναι κυριολεκτικά ένα πείραμα. Πέρασαν πολλές μέρες και νύχτες ώσπου ξαφνικά κάτι φωτίστηκε και πήρε η κάθε ιστορία τη θέση της. Προέκυψε, λοιπόν, μια συρραφή που ανέδειξε μια Εκείνη κι έναν Εκείνο. Προαιώνιους και αιχμάλωτους μιας πόλης που τους φέρνει κοντά για μία μόνο στιγμή. Σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια ζουν και οι δύο στην απουσία του άλλου. Έτσι κάπως ορίζεται και η παρουσία τους.”
Στην performance, εμφανίζεται η ίδια ως φιγούρα ενός αστικού βαμπίρ, το οποίο διηγείται και σαρκώνει την αέναη περιήγηση, τη στιγμιαία συνάντηση και την ατελεύτητη αναμονή. “Ένα βαμπίρ που κυκλοφορεί χωρίς τέλος μέσα σε μια πόλη και καταλήγει να ταυτιστεί μαζί της είναι μια προσπάθεια προσέγγισης εκείνου του φανταστικού, ποθητού και ταυτόχρονα τρομακτικού σημείου όπου η πόλη παίρνει σάρκα και οστά.”
Και εξηγώντας αυτόν τον παραλληλισμό, αναφέρει “Κοιτάξτε μια άδεια πόλη. Μέσα σε μια στιγμή, καταλαβαίνουμε πως οι πόλεις φτιάχτηκαν μόνο και μόνο για τους ανθρώπους. Τρέφονται με αυτούς. Πόλεις που κουβαλούν στους ώμους τους το παρελθόν τους. Τα μνημεία τους πάντοτε πρόθυμα να εκμυστηρευτούν τις ένδοξες και τις ευάλωτες στιγμές τους. Οι μέρες τους ανεπανόρθωτες και οι νύχτες τους βυθισμένες σε θηριώδη γαλήνη. Οι πόλεις μοιάζουν ετοιμόρροπες αλλά καταφέρνουν ακόμα με κάποιον τρόπο να ξεγλιστρούν από το αναπόφευκτο τέλος τους. Γέρνοντας προς τη συντριβή και αέναα αιωρούμενες πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Απολύτως ακίνητες κι όμως τόσο συγκινητικές. Οι πόλεις είναι βαμπίρ. Ούτε ζωντανές, ούτε νεκρές. Οι πολιτειακές αρχές για καιρό αποφεύγουν αυτό το ζήτημα. Κι απομένουν έτσι. Κάποτε μόνες τους μα πάντα μοναχικές. Σχεδόν απέθαντες.”
