ΟΚΤΩΒΡΗΣ 1944- ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΠΛΟΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥς ΑΓΓΛΟΥΣ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ
Του Αριστείδη Βολιώτη
Εκείνο το πρωί του Οκτώβρη με την μητέρα μου αγοράσαμε μια οκά κολοκυθάκια με 8.000.000 Κατοχικές δραχμές. Η πιάτσα ήταν στα πεζοδρόμια των Δικαστηρίων, στην Ιωλκού. Εκεί, μικρομανάβηδες – παραγωγοί έφερναν τα ζαρζαβατικά τους και τα πουλούσαν. Στην επάνω πλευρά, στο πεζοδρόμιο της Ανθίμου Γαζή ήταν ο “κανατάς” που πουλούσε κανάτια, γαβάθες, τσουκάλια και γιουβέτσια αραδιασμένα καταγής. Στην επιστροφή, δυο τετράγωνα πιο πίσω, Κοραή και Γαλλίας, ήταν το δωμάτιο στην Κλινική του Αριστείδη Στουρνάρα που μας είχαν επιτάξει οι Γερμανοί και μέναμε. Αφού ένα εξάμηνο πριν έκαψαν το Πηλιορείτικο χωριό μας και το βιός μας, ύστερα μας ονόμασαν “πυροπαθείς” και μας επίταξαν δωμάτιο, με κοινόχρηστη κουζίνα, στην Κλινική του γιατρού Στουρνάρα, που ήταν στο βουνό, για μα ζούμε. Μαζί μας και άλλες οικογένειες όπως του γιατρού Νικολαϊδη, με τις δυο όμορφες κόρες, του Κωστάκη Τσακνάκη και άλλες. Στο υπόγειο έμενε μια οικογένεια με ένα τσούρμο παιδιών. Τα κολοκυθάκια, μπήκανε στην τσουκάλα, πάνω στην “φουφού” με κάρβουνα, να βράσουν και εγώ αγωνιζόμουν να καταλάβω, πόσο είναι τα 8 εκατομμύρια. Και εκεί που έβραζαν τα κολοκυθάκια, άρχισαν να χτυπούν οι σειρήνες, να πέφτουν μπόμπες στο λιμάνι, πάνω στα αραγμένα Γερμανικά βαπόρια, να ακούγονται τα Εγγλέζικα αεροπλάνα που ορμούσαν. Σωστός χαλασμός.
Ο κόσμος γέμισε τους δρόμους και έφευγε προς τα επάνω γιατί οι Γερμανοί έτρεχαν, άλλοι ξυπόλυτοι κι άλλοι με τα σώβρακα και είχαν κυκλοφορήσει στον κόσμο, πως στο λιμάνι ήταν ένα βαπόρι με νιτρογλυκερίνη, που αν έσκαγε δεν θα έμενε ζωή μέχρι την Μακρινίτσα! Έτσι εγκαταλείψαμε με την μάνα τα κολοκυθάκια και τρέξαμε στο σπίτι της μεγάλης αδελφής της, Μεταμορφώσεως και Ρήγα Φερραίου, όπου τους βρήκαμε να γευματίζουν με γείτονες στο υπόγειο. Το είχαν ονομάσει “καταφύγιο”, άσχετα αν όλο το σπίτι, όταν θα έσκαγε μπόμπα, θα τους έθαβε μέσα. Εκεί έγινε ένα “συμβούλιο” και οι περισσότεροι αποφάσισαν να φύγουν προς τον Άνω Βόλο, όπως και έγινε. Όταν κοντοζύγωναν στις Αηδονοφωλιές η Μαρίκα η μια από τις δύο όμορφες αδερφές (η άλλη ήταν η Ντόρα), που με κρατούσε από το χέρι, όσο περπατούσαμε έβαλε μια φωνή. Είχε καταλάβει, πως φεύγοντας στην “αναμπουμπούλα”, με είχαν πάρει μαζί τους και η μητέρα μου πίσω, θα είχε τρελαθεί. Γι αυτό “μπρος -πίσω” γυρίσαμε όλοι στην Μεταμορφώσεως και τελικά με την μητέρα μου επιστρέψαμε στο επιταγμένο, όπου βρήκαμε τσουκάλι και κολοκυθάκια να έχουν γίνει ένα μαύρο πράγμα, πάνω στην “φουφού”. Τώρα δεν μπορώ να πω ότι το άκουσα ή είδα, τους πνιγμένους Γερμανούς με τα σώβρακα, να επιπλέουν μπρούμητα πνιγμένοι, στην θάλασσα εκεί στου Παπαστράτου. Αλλά σίγουρα θυμούμαι το μαγαζί του Μπάδραβου στην Ερμού, να έχει μια τρύπα στην σκεπή, από την τεράστια άγκυρα που έπεσε μέσα! Μαζί και το πρώτο μαγαζί του πατέρα μου όπου τα κατοχικά εμπορεύματα από πετιμέζια, ντοματοπολτούς, ρεβίθια και άλλα, είχαν γίνει “ένα” με τα σιδερικά από τα βαπόρια, που πέσανε από τον ουρανό!.Πάμπολλα κτίρια είχαν πάθει ζημιές κι οι Γερμανοί χάσανε την νηοπομπή τους εκτός από το καράβι με την νιτρογλυκερίνη, που λέγανε πως δεν ανατινάχθηκε. Χρόνια μετά θυμούμαι ένα τσιμεντένιο καράβι- κουφάρι, να περιδιαβαίνει μέσα στο λιμάνι και λέγανε πως ήταν κατάλοιπο του βομβαρδισμού. Όσο για το εμπόρευμα του μαγαζιού της Π. Μελά επιστρατεύτηκε ένα κάρο που το έσερνε ένα άλογο μισότυφλο και κουτσό. Ο αμαξάς είχε στραβό το σαγόνι του όπως παθαίνουν αυτοί που παθαίνουν, λέει, “πάρεση”. Αλλά θωρούσε ίσια,γιατί σε κάθε γωνιά, μέχρι να φθάσουμε στο επιταγμένο, άφηνε και ένα τσουβάλι ή ντενεκέ, για να το περιμαζέψει αργότερα. Κι όλα αυτά κάτω από το βλέμμα μου, γιατί με είχαν βάλει πάνω στο κάρο, να τα φυλάγω! Ώρες, ημέρες, γεγονότα Κατοχής! Πιθανόν φίλοι μου, να ανακαλύψετε κάποιες ανακρίβειες στην αφήγησή μου αλλά όλα αυτά τα συγκράτησε, με αυτόν τον τρόπο, το” βαθειά” παιδικό μου μυαλό και συχωρέστε το!
ΠΗΓΗ: FB
