Ήταν Μάιος του 1980 , θυμάμαι , όταν μια υπόθεση πνευμονίας που με ταλαιπώρησε την προηγούμενη χρονιά , υποτροπίασε και με εντολή του γιατρού μου , του πνευμονολόγου κ. Κυριάκου Μήτρου , ο οποίος με την επιστημοσύνη που τον διέκρινε διέγνωσε έγκαιρα την Υγρά περικαρδίτιδα , με έστειλε για νοσηλεία στο Ιπποκράτειο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο στην Αθήνα .
Καθηγητής Πνευμονολογίας ήταν ο αείμνηστος Αυγουστάκης με μια ομάδα γιατρών όλων των βαθμίδων.
Θυμάμαι ότι ο φόβος είχε κυριεύσει και μένα και την οικογένεια μου. Ήμουν 18 χρονών και ήταν η χρονιά που έπρεπε να δώσω Πανελλαδικές εξετάσεις .
Όμως πάντα υπάρχει ένα πέπλο για να προστατεύει τους ανθρώπους .Το δικό μου πέπλο ήταν ένας επιμελητής Καρδιολογίας 38 ετών , μέλος της ομάδας Αυγουστάκη , ο οποίος από τη πρώτη στιγμή με ενέπνευσε διότι δεν με συμπεριφέρθηκε σαν ασθενή αλλά σαν ένα νέο άνθρωπο που έπρεπε να βγει από αυτή την περιπέτεια , υγιής και δυνατός , για να συνεχίσει τη ζωή του .
Αφού πέρασαν οι μέρες νοσηλείας και αποφασίστηκε ότι θα πάρω εξιτήριο μας κάλεσε , μαζί με τον πατέρα μου , πριν φύγουμε για Βόλο , να ανέβουμε στο ιδιωτικό του ιατρείο στη Κηφισίας. Όταν τέλειωσε η επίσκεψη μας και ο πατέρας μου , συνηθισμένος ων , έβγαλε να τον πληρώσει , αυτός όχι μόνο δεν δέχτηκε χρήματα αλλά μας έδειξε το μέγεθος του χαρακτήρα του και που θα έφτανε εκμεταλλευόμενος ΜΟΝΟ την επιστημοσύνη και το ήθος του .
Αυτό ήταν ο ΚΥΡΙΟΣ Δημήτρης Κρεμαστινος .
Είναι ένας μικρός φόρος τιμής σε έναν άνθρωπο που σημάδεψε τη ζωή μου , που παρότι η πόρτα του ήταν ανοικτή για μένα , έκτοτε δεν τον ξαναείδα .Έφτασα 58 ετών και 40 χρόνια μετά από τη περιπέτεια υγείας μου τον αποχαιρετώ με θλίψη γιατί η χώρα και η επιστήμη έχασαν ένα άξιο τέκνο .
Καλό ταξίδι Κύριε Δημήτρη .
ΥΓ: Το κείμενο είναι ανάρτηση του νωστού Βολιώτη υμπολιτη Αλέκου Μεταφτή στη σελίδα του στο FB
