Γνώρισα καλά τον Παυσανία Ζακολίκο το 1991 στη Βουλή ως Αντιπρόεδρο και βουλευτή Μαγνησίας. Ήταν ένα πολιτικό πρόσωπο που το διέκρινε η αστική ευγένεια, η πίστη του στους δημοκρατικούς θεσμούς, η αγάπη του για τη Μαγνησία. Σοσιαλιστής με σύγχρονη ματιά στα πράγματα, όχι πάντα αρεστός στους κομματικούς μηχανισμούς, κυρίως όμως άνθρωπος της σύνθεσης και της συνεννόησης των πολιτικών δυνάμεων, υπέρμαχος της ενότητας της δημοκρατικής παράταξης ιδιαίτερα στις εκλογικές μάχες της αυτοδιοίκησης. Υπήρξε ευγενής και με διάθεση διδαχής προς τους νέους. Τον θυμάμαι νεαρός ρεπόρτερ του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ να οδηγεί ο ίδιος τη mercedes στο ταξίδι επιστροφής Παρασκευή μεσημέρι Αθήνα Βόλος, όπου μ’ έπαιρνε μαζί του για να μην πληρώσω εισιτήριο, να
να διηγείται ιστορίες της πολιτικής και της παραπολιτικής. Θυμάμαι τη Ροδούλα να μου λέει ότι με τον Παυσανία ποτέ δεν ανταλλάξανε κουβέντα, ότι ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε απέναντί της με απρέπεια. Το 1994 στην εκλογή του Σκοτινιώτη ως πρώτου αιρετού Νομάρχη λίγα μόλις χρόνια μετά το 1989, τον θυμάμαι μόνο στην αρχή να στηρίζει πραγματικά την επιλογή Παπανδρέου της συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ στο νομό και με την ψυχραιμία που τον διέκρινε να λέει σε εκείνο το πατάρι της οδού Ιάσονος, ότι στο τέλος όλοι θα συνταχθιούν και όλα θα πάνε καλά όπως και πήγαν.
Ο Παυσανίας Ζακολίκος ήταν ένας ευγενής πολιτικός που δεν λαΐκιζε.Ένας εξ’ αυτών που συνέβαλε πραγματικά στην αναπτυξιακή ανάταξη του νομού στα δύσκολα χρόνια της αποβιομηχάνισης της δεκαετίας του 90. Η ιστορία του στους δημοκρατικούς αγώνες από μικρό παιδί, η παιδεία του και η φιλία του με τον Γ.Αρσένη συνέβαλαν να έχει μία άλλη ματιά, πιο σφαιρική στα πράγματα του τόπου και στις ανάγκες του. Υπήρξε ένα σημαντικό πολιτικό στέλεχος της Μαγνησίας στα κέντρα λήψης των αποφάσεων όπου ο λόγος του περνούσε καθώς τύγχανε σεβασμού. Συλληπητήρια στης σύζυγο και τους γιους του. Καλό του ταξίδι.
