ΜΠΟΡΕΙ, ΩΣ ΠΑΙΔΙΑ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΛΛΑ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ, ΕΙΧΑΜΕ, ΟΜΩΣ, ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ: ΑΓΑΠΗ, ΧΑΡΑ, ΣΤΟΡΓΗ, ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ“
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, κάθε καλοκαίρι ανυπομονώ να έρθουν τα Χριστούγεννα και τα Χριστούγεννα ανυπομονώ να έρθει το καλοκαίρι.
Δεν έχω σκεφτεί γιατί…
Ίσως γιατί το καλοκαίρι έχει πολλή ζέστη. Ίσως πάλι, γιατί το καλοκαίρι μού θυμίζει διακοπές.
Διακοπές… Σχεδόν άγνωστη λέξη, για μένα. Μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον…
Από παιδί, το μόνο που ήξερα ήταν σχολείο, διάβασμα, προπόνηση, σπίτι. Αυτή ήταν η καθημερινότητά μου.
Το 2020, όμως, ήταν μια διαφορετική χρονιά. Περίεργη θα έλεγα.
Η αναβολή των μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων λόγω της πανδημίας, οδήγησαν στην ολοκλήρωση, σχετικά νωρίς, των αγωνιστικών υποχρεώσεων μου, και για πρώτη φορά είχα τον χρόνο να είμαι χαλαρή και να κάνω διακοπές.
Παρ’ όλα αυτά, η αναβολή των διοργανώσεων, ήταν μία δύσκολη και ψυχοφθόρα κατάσταση. Όχι μόνο για μένα, αλλά, πιστεύω για όλους τους αθλητές.
Ευτυχώς, στον στίβο υπήρξαν κάποιοι αγώνες που βοήθησαν ώστε να μη χάσουμε την επαφή με τον χώρο μας.
Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κ20 που πραγματοποιήθηκε την 1η Αυγούστου στα Ιωάννινα, ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για όλους μας να διαπιστώσουμε την αγωνιστική μας κατάσταση.
Να δούμε τις επιδόσεις μας και να προσδιορίσουμε, ανάλογα μ’ αυτές, τους μελλοντικούς στόχους.
Η δική μου επίδοση ήταν πολύ καλή. Η βολή στα 63.96μ. μού έδωσε την πρώτη θέση και το παγκόσμιο ρεκόρ στη κατηγορία των Νεανίδων!
Μόνο που αυτό, δυστυχώς δεν αναγνωρίστηκε από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου.
Ο λόγος; Η χρονική στιγμή που έγινε ο έλεγχος ντόπινγκ.
Σύμφωνα με τους κανονισμούς, ο έλεγχος διενεργείται μετά την ολοκλήρωση ενός αγωνίσματος. Αν δεν γίνει αμέσως (τις περισσότερες φορές γίνεται) υπάρχει περιθώριο ώστε ο αθλητής να τον κάνει εντός είκοσι τεσσάρων ωρών, υπό τη προϋπόθεση όμως, ότι σ’ αυτό το διάστημα θα επιβλέπεται από ελεγκτή.
Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στα Γιάννενα, δεν υπήρχε ελεγκτής από το ΕΣΚΑΝ (Εθνικό Συμβούλιο Καταπολέμησης Ντόπινγκ) για να γίνει αμέσως ο έλεγχος. Ούτε κάποιος από τους εκπροσώπους του που θα με επέβλεπε όταν πήγα για έλεγχο την επόμενη μέρα στην Πάτρα, γιατί στα Γιάννενα δεν βρέθηκαν δειγματολήπτες!
Δεν ξέρω ποιος είχε συνεννοηθεί με ποιον. Ούτε ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει. Η ουσία είναι πως η Παγκόσμια Ομοσπονδία δεν δέχθηκε τον έλεγχο και δεν αναγνώρισε το ρεκόρ!
Κι αυτό δεν ήταν εύκολο να το διαχειριστώ!
Να ‘ξεραν όλοι τους, πόσο έχω δουλέψει…
Όταν πληροφορήθηκα το γεγονός, είπα στον εαυτό μου, πάλι καλά που δεν «έπιασα» το όριο για την συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αν έχανα κι αυτό, θα στεναχωριόμουν ακόμα περισσότερο.
Τα παγκόσμια ρεκόρ δεν συμβαίνουν από τη μία στιγμή στην άλλη.
Ούτε είναι εύκολο να επιτευχθούν. Θέλει δουλειά. Πολλή δουλειά!
Πίσω από αυτές τις επιδόσεις κρύβεται ιδρώτας και κόπος! Προπονήσεις μηνών. Στη ζέστη, το κρύο, με ήλιο, με βροχή.
Μόνο εμείς κι όσοι ζουν από κοντά την καθημερινότητά μας γνωρίζουμε την προσπάθεια που γίνεται και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προπονούμαστε στη Νέα Καλλικράτεια.
Οι προπονήσεις γίνονται σ’ ένα μέρος όπου, στην αριστερή πλευρά του βρίσκεται κτίριο και στη δεξιά γκρεμός! Αν τύχει δηλαδή και ξεφύγει κάποια βολή, θα «ψάχνουμε» το ακόντιο.
Γι’ αυτόν το λόγο, υποχρεούμαστε να κάνουμε τις ρίψεις στα χορτάρια και στο τσιμέντο, με αποτέλεσμα τα ακόντια να «αχρηστεύονται»!
Η μετακόμιση στη Θεσσαλονίκη θα μπορούσε να είναι μία λύση. Ποτέ, όμως, δεν την σκέφτηκα. Η Νέα Καλλικράτεια είναι το σπίτι μου. Εδώ είναι ο σύλλογος στον οποίο ξεκίνησα την πορεία μου ως αθλήτρια (Α.Σ. Κένταυρος). Εδώ μεγαλώσαμε. Εδώ ζούμε, εδώ παλεύουμε!
Στην αρχή τα πράγματα δεν ήταν εύκολα.
Κυρίως για τους γονείς μου που έφυγαν από την Αλβανία τη δεκαετία του ’90, στα χρόνια της μεγάλης κρίσης στη χώρα, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον.
Πρώτος έφυγε ο πατέρας μου όταν η μητέρα μου ήταν έγκυος στη μεγάλη μου αδερφή. Έφτασε πεζός από την Αλβανία στη Χαλκιδική, κι όταν βρήκε δουλειά ως οικοδόμος, ακολούθησε η μητέρα μου.
Η προσαρμογή τους στην Ελλάδα δεν ήταν εύκολη. Είχαν εγκαταλείψει τις δουλειές τους (ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός και η μητέρα μου δασκάλα) δεν γνώριζαν κανέναν, δεν μιλούσαν την γλώσσα, κι όταν γεννήθηκε η αδερφή μου, έμεναν σ’ ένα δωμάτιο στο οποίο υπήρχαν μόνο τα απαραίτητα.
Ένα στρώμα, ένα τραπέζι, μερικά σερβίτσια… Ποτέ δεν γκρίνιαξαν…
Σταδιακά κατάφεραν να βρουν τους ρυθμούς τους και σύντομα απέκτησαν μια ήρεμη ζωή. Μέχρι που «ξέσπασε» η οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Τότε τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ πιο δύσκολα.
Στο μεταξύ είχαμε γεννηθεί η μεσαία αδερφή μου κι εγώ, και οι ανάγκες της οικογένειάς μας είχαν γίνει μεγαλύτερες.
Τότε, η μητέρα μου αποφάσισε να δουλέψει για να βοηθήσει τον πατέρα μου ώστε να μη μας λείψει τίποτα. Άρχισε να καθαρίζει σπίτια. Ακόμα καθαρίζει…
Μπορεί, ως παιδιά, να μην είχαμε πολλά υλικά αγαθά, είχαμε, όμως, τα βασικά: Αγάπη, χαρά, στοργή, κατανόηση.
Νιώθουμε ευγνωμοσύνη προς τους γονείς μας για όλα όσα μας έχουν προσφέρει αλλά και τη διαπαιδαγώγησή μας. Αυτή ήταν που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα μας.
Μας έμαθαν να εκτιμούμε ό,τι έχουμε. Να μη ζητάμε πολλά. Να δουλεύουμε σκληρά για να αποκτήσουμε αυτά που επιθυμούμε. Να αντιμετωπίζουμε κάθε δυσκολία!
Ευτυχώς δεν βρεθήκαμε στη δύσκολη θέση να αντιμετωπίσουμε ανθρώπους που θα σχολίαζαν, σ’ εμάς τουλάχιστον, τη καταγωγή των γονιών μας. Δεν ξέρω αν υπήρχαν άνθρωποι που το ‘καναν πίσω από την πλάτη μας, αλλά, μπροστά μας, δεν είχε ειπωθεί τίποτα.
Εγώ μικρότερη ήμουν και λίγο «νταής». Πρόσχαρη, κοινωνική και χαμογελαστή μεν, αλλά, «νταής»! Δεν άφηνα πολλά περιθώρια για σχόλια.
Το μόνο πρόβλημα που είχαμε, το οποίο επηρέασε αρκετά τη ζωή μας, ήταν το θέμα της υπηκοότητας. Ενώ και τα τρία κορίτσια έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, ταλαιπωρηθήκαμε, κυρίως ψυχολογικά, μέχρι να πάρουμε τα χαρτιά μας. Εγώ τα πήρα μόλις πριν δύο χρόνια.
Η μεσαία αδερφή μου, ακόμα περιμένει.
Η μεγάλη δε, η οποία ήταν αθλήτρια στην σφαιροβολία, «πάλευε» χρόνια! Τόσο, που λόγω της κατάστασης, στο τέλος παράτησε τον αθλητισμό! Δεν άντεχε άλλο. Είχε επηρεαστεί πολύ από το γεγονός που δεν μπορούσε να αγωνιστεί σε καμία διοργάνωση εκτός από αυτές που διεξάγονταν στην Ελλάδα.
Το 2018, έφτασα κι εγώ στα όρια μου!
Δυο χρόνια πριν είχα κάνει πανελλήνιο ρεκόρ, όμως, στη συνέχεια έμεινα «κολλημένη» στην ίδια κατάσταση. Δεν μπορούσα να αγωνιστώ σε καμία διοργάνωση εκτός Ελλάδας γιατί δεν είχα την υπηκοότητα.
Κάθε μέρα έκλαιγα και στεναχωριόμουν. Ξεσπούσα στους γονείς μου και εκείνοι με άκουγαν υπομονετικά. Ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να το αντιμετωπίσουν.
Σήμερα που το σκέφτομαι, μετανιώνω που τους δυσκόλεψα τόσο τη ζωή. Τους ευχαριστώ πολύ για την υπομονή και την στήριξή τους εκείνη την περίοδο.
Τότε, δεν υπήρχε χειρότερο συναίσθημα από αυτό που ένιωθα. Να γεννιέσαι στην Ελλάδα, να μεγαλώνεις σ’ αυτήν και να αισθάνεσαι ξένος.
Ναι, οι γονείς μου είναι από την Αλβανία. Δεν θα το αρνηθώ, ούτε θα νιώσω ντροπή να το πω. Ούτε θα κρύψω ότι νιώθω και Αλβανίδα. Γεννήθηκα, όμως, στην Ελλάδα. Και την Ελλάδα την αγαπώ!
Μετά από πάρα πολλές προσπάθειες, στις 22 Ιουνίου 2018 πήρα τελικά την ελληνική υπηκοότητα.
Το πρωί εκείνης της ημέρας κράτησα την ταυτότητα στα χέρια μου και το απόγευμα έφυγα για την Κατερίνη που θα διεξαγόνταν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. «Πετούσα» από τη χαρά μου! Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη από την εξέλιξη, που την επόμενη μέρα, σημείωσα νέο πανελλήνιο ρεκόρ!
Ένιωσα ότι είχαν ανοίξει όλοι οι δρόμοι!
Έναν μήνα μετά αργότερα, ακολούθησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ18, στο Γκιορ, στην Ουγγαρία. Αν πετύχαινα να πάρω μία θέση στις επτά πρώτες αθλήτριες του αγωνίσματος, θα εξασφάλιζα το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων που θα διεξάγονταν τον Οκτώβριο του ίδιου έτους στο Μπουένος Άιρες.
Η πρόκρισή μου ήταν ένας από τους στόχους της χρονιάς και ήθελα να τον πετύχω.
Την ημέρα του τελικού στο Ευρωπαϊκό, έτυχε να είμαι μόνη μου στο στάδιο. Ο προπονητής μου, Γιώργος Μποτσκαρίωβ, δεν μπορούσε να είναι εκεί.
Έπρεπε να βρίσκεται κοντά σε έναν άλλο αθλητή.
Πριν από κάθε αγώνα, συνηθίζω να τον «ψάχνω» με το βλέμμα μου. Αναζητώ μέσα από την ματιά του τη τόνωση της ψυχολογίας μου, τις οδηγίες πριν ξεκινήσω την προσπάθειά μου, την γνώμη του για τη βολή που έκανα…
Εκείνη την ημέρα, έπρεπε να λειτουργήσω μόνη μου.
Έκανα τις βολές μου όπως είχαμε πει στις προπονήσεις, κι όταν ολοκλήρωσα τις ρίψεις, πήγα σ’ ένα σημείο να παρακολουθήσω τις προσπάθειες των άλλων αθλητριών.
Στην τελευταία βολή μου, ήμουν στην έβδομη θέση. Μέχρι που κάποια κοπέλα, πέτυχε μία επίδοση με παραπάνω μέτρα. Μέσα στην ένταση της στιγμής και το άγχος, δεν κατάλαβα πως η αθλήτρια ήταν ήδη μέσα στις επτά πρώτες και με εκείνη τη ρίψη είχε βελτιώσει απλά τη θέση της.
Πίστευα πως είχε βγει έβδομη, κι εγώ ήμουν όγδοη. «Αυτό ήταν!», είπα κι απομακρύνθηκα σε μια γωνία του σταδίου. Ξέσπασα σε κλάματα…
Ξαφνικά ένιωσα ένα χτύπημα στην πλάτη κι άκουσα μια γυναικεία φωνή: «Ελίνα, συγχαρητήρια», μου είπε. «Δεν πειράζει που βγήκες έβδομη. Σημασία έχει ότι θα πας στους Ολυμπιακούς Αγώνες». Γυρνώντας είδα μια Ελληνίδα δημοσιογράφο. «Τι λες;», τη ρώτησα με απορία, «αφού βγήκα όγδοη».
«Όχι, βγήκες έβδομη», απάντησε και στη συνέχεια μου έδειξε το χαρτί με την τελική κατάταξη. Πόσο ανακουφισμένη ένιωσα εκείνη την στιγμή…
Ξέρετε, τον στίβο τον αγαπάω πολύ! Πάρα πολύ. Κι από μικρή είχα ως στόχο να πετύχω. Να φτάσω ψηλά!
Πριν καταλήξω στο ακόντιο, είχα περάσει απ’ όλα τα αγωνίσματα. Έκανα σύνθετο, εμπόδια, τρέξιμο.
Όταν ο προπονητής μου, ο οποίος με ξέρει από παιδί, διαπίστωσε μέσα από το σύνθετο ότι στις ρίψεις είχα γρήγορο χέρι, εκρηκτικότητα και ήμουν πολύ δυνατή, αποφάσισε να με βάλει στον ακοντισμό.
Πίστευε και πιστεύει πολύ σε μένα! Πηγαίναμε βήμα-βήμα. Όταν έφτασα τόσο κοντά στην πρόκριση για το Μπουένος Άιρες, δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία! Ήθελα να ζήσω την εμπειρία.
Μόλις εξασφάλισα τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων, έθεσα τον επόμενο στόχο: Μια καλή επίδοση κι ένα μετάλλιο! Οι συνθήκες με βοήθησαν να τα καταφέρω και να ανέβω στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.
Από εκείνο το σημείο και μετά άρχισα να τραβάω την προσοχή του κόσμου. Το μυαλό μου, όμως, παρέμεινε στη θέση του. Δεν πήρα «αέρα».
Συνέχιζα και συνεχίζω την πορεία μου με σταθερά βήματα. Πιστεύω πως όλα θα γίνουν στην ώρα τους κι όπως πρέπει. Χωρίς βιασύνη.
Κάποιες φορές, η βιασύνη και η υπερβολική θέληση να πετύχεις, δημιουργεί πίεση και οδηγεί στα αντίθετα, από τα επιθυμητά, αποτελέσματα.
Οπότε, πάω χαλαρά και χωρίς άγχος. Βλέπω κάθε διοργάνωση ξεχωριστά και δουλεύω με τον προπονητή μου, έχοντας ως απώτερο στόχο την πρόκρισή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο.
Μετά την τελευταία μου επίδοση, βρίσκομαι τέσσερα εκατοστά μακριά από όριο.
Σκεφτόμαστε θετικά.
Πάντα σκέφτομαι θετικά. Είναι ένα από τα στοιχεία του χαρακτήρα μου.
Όπως και το γεγονός ότι έχω πίστη στον εαυτό μου.
Είναι πολύ σημαντικό για έναν αθλητή που θέλει να φτάσει ψηλά, να πιστεύει στον εαυτό του. Να ξεπερνάει όλα τα εμπόδια και τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν στον δρόμο του και να συνεχίζει τη πορεία του. Εγώ προσπαθώ να τα προσπερνάω με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Η διαδρομή ενός αθλητή που κάνει πρωταθλητισμό είναι δύσκολη. Και σ’ αυτήν, εκτός από την στήριξη του προπονητή του που είναι δεδομένη, πρέπει να έχει την στήριξη της ομοσπονδίας του και της πολιτείας.
Δυστυχώς, κάποιες υποσχέσεις μένουν απλά υποσχέσεις. Ακόμα και παράγοντες που βρίσκονται μέσα στον χώρο του αθλητισμού, ξεχνούν τους αθλητές. «Χάνονται» στις θέσεις και τα χρήματα.
Η νεότερη γενιά των αθλητών, όμως, χρειάζεται έμπρακτα την στήριξη.
Εγώ είμαι διατεθειμένη να το παλέψω. Εδώ, από την Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι πρόσφατα είχα προτάσεις να πάω με υποτροφία σε πανεπιστήμια των Η.Π.Α.. Το πανεπιστήμιο της Τζόρτζια, ήταν ένα από αυτά.
Η απόφαση, όμως, να φύγεις από τη χώρα σου, είναι μεγάλη και δύσκολη.
Κάποιοι μπορούν να διαχειριστούν τις αλλαγές που φέρνει στη ζωή τους η μετακόμισή τους στο εξωτερικό. Υπάρχουν ωστόσο κι εκείνοι που δεν αντέχουν. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν φύγει κι έχουν γυρίσει πίσω.
Προσωπικά, δεν θα έπαιρνα μια τόσο μεγάλη απόφαση.
Κυρίως γιατί ό,τι θέλω, το ‘χω στην Ελλάδα. Έχω εξασφαλίσει την εισαγωγή μου στο πανεπιστήμιο (ΤΕΦΑΑ), έχω έναν εξαιρετικό προπονητή και άνθρωπο στον οποίο οφείλω ό,τι έχω πετύχει έως τώρα ως αθλήτρια, την οικογένειά μου, τη δυνατότητα να συμμετέχω σε διοργανώσεις του εξωτερικού…
Δεν μου λείπει κάτι το οποίο θα με οδηγούσε να πάρω την απόφαση να δεχθώ κάποια από τις υποτροφίες που μου έχουν προσφερθεί από το εξωτερικό.
Μένω εδώ. Αποφασισμένη να πετύχω το καλύτερο που μπορώ. Γιατί όχι, κι ένα νέο ρεκόρ!
Ο αθλητισμός σε διδάσκει να μην τα παρατάς ποτέ στη ζωή σου.
Να κοιτάς πάντα μπροστά! Να μη φοβάσαι τίποτα!
Η συνέντευξη δόθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου, 2020
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή
Πηγή: https://athletestories.gr/idrotas-kai-kopos/
