του Φώτη Αλεξάκου*
Η κατασκευή του φράγματος Μεσοχώρας ξεκίνησε το 1986, ολοκληρώθηκε τον Απρίλη του 2001 και από τότε για μια ολόκληρη 25ετία παραμένει ανενεργό.
Αρχικά, η μη λειτουργία του αποδόθηκε στον φόβο του έστω ελάχιστου πολιτικού κόστους αφού καμιά εκατοσταριά κάτοικοι κράτησαν δέσμιο το κράτος για μια σχεδόν 10ετία. Στη συνέχεια ήρθε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που συνέδεσε το έργο με την μερική μεταφορά νερού από τον Αχελώο και σταμάτησε την εξέλιξη των ελαχίστων υπολειπόμενων εργασιών ώστε να γίνει η έμφραξη.
Έτσι φτάσαμε στο 2017 που το έργο αποσυνδέθηκε από τα έργα Αχελώου και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα συμφώνησε για την ταχεία λειτουργία του έργου που θα παράγει σύμφωνα με την μελέτη ενέργεια ίση με 362 GWh ετησίως, αξίας μεγαλύτερης των 30 εκατομμύριων ευρώ.
Όλοι πιστέψαμε πλέον ότι φτάσαμε στην αρχή του τέλους της Οδύσσειας. Η πρώτη εκτίμηση ήταν ότι η έμφραξη θα γίνονταν το 2019, μετά παρατάθηκε για το 2021, αργότερα για το 2023, ύστερα για το 2025 και πάει λέγοντας.
Παρατηρώντας την κατάσταση οχτώ χρόνια μετά, βλέπουμε ότι είμαστε ακόμη στο σημείο εκκίνησης και σχεδόν τίποτε δεν έχει γίνει που να οδηγεί στην έμφραξη.
Ούτε οι απαλλοτριώσεις, ούτε το τοπικό ρυμοτομικό, ούτε φυσικά η έναρξη των υπολειπόμενων εργασιών.
Αναρωτιέται λοιπόν ο κάθε καλόπιστος πολίτης.
Έχουμε να κάνουμε με ακραία ανικανότητα του κράτους και της κυβέρνησης ή συνειδητή επιλογή υποστήριξης των εταιρειών παραγωγής ενέργειας από φυσικό αέριο;
Είναι αποδεκτός ο συνδυασμός, των μεγαλοστομιών και της πλήρους ανικανότητας ή κρύβεται κάτι άλλο πίσω από την απόλυτη απραξία;
Η άλλη άποψη είναι ότι πρόκειται για συνειδητή επιλογή των κυβερνώντων να μην κατασκευάζονται υδροηλεκτρικά έργα για να έχουν υπερκέρδη οι εταιρείες παραγωγής ενέργειας από φυσικό αέριο.
Και αυτό διότι τα υδροηλεκτρικά έργα έχουν τη δυνατότητα να λειτουργούν και να παράγουν ενέργεια οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας κάτι που δεν συμβαίνει με τις ΑΠΕ. Άρα μπορούν να λειτουργούν από αργά το απόγευμα μέχρι νωρίς το βράδυ που υπάρχει ανθρώπινη δραστηριότητα. Όταν δηλαδή χρειαζόμαστε ενέργεια που δεν παράγεται από τα φωτοβολταϊκά και τις ανεμογεννήτριες όταν δεν φυσάει. Τότε τα μονοπώλια παραγωγής ρεύματος πολλαπλασιάζουν την τιμή ρεύματος παράγοντας περισσότερα υπερκέρδη από ότι ενέργεια.
Όσα περισσότερα λοιπόν υδροηλεκτρικά υπάρχουν – υπό δημόσιο έλεγχο – τόσο μικρότερη είναι η εξάρτηση από τα ιδιωτικά μονοπώλια.
Σύμφωνα με αυτή την άποψη τα υδροηλεκτρικά εμποδίζουν τα μονοπώλια να αισχροκερδούν, τα οποία όμως έχουν τη δύναμη να οδηγούν τα πράγματα εκεί που αυτά επιθυμούν, φυσικά σε βάρος του κοινωνικού συνόλου.
Ας προβληματιστούμε, η πρώτη άποψη είναι σωστή ή η δεύτερη ή και οι δύο ταυτόχρονα;
*Ο Φώτης Αλεξάκος είναι πρώην Νομάρχης και Δήμαρχος Καρδίτσας
