Όταν σε μια κρίσιμη πολιτική συγκυρία για το συμφέρον του τόπου και της Δημοκρατικής Παράταξης -που αντικειμενικα οφείλουν να ταυτίζονται-, οι εθνικές εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική, το σοδιαλδημοκρατικό κόμμα ευθύνης που είναι μικρό εκλογικά και κράτησε όρθια τη χώρα με ιστορικούς συμβιβασμούς και υπερβάσεις που του στοίχισαν, κυβερνά η ΝΔ με εφεδρίες του Κέντρου… και η αριστερά πελαγοδρομεί μεταξύ λαϊκίστικου αφηγήματος, κυβερνητικών πεπραγμένων και μελλοντικής ταυτότητας. .. τότε οι υποψήφιοι Πρόεδροι του Κινήματος Αλλαγής, εάν όντως επιδιώκουν την ενδυνάμωση των εκλογικών ποσοστών του χώρου δεν θα πρέπει να αυτοαναιρούνται υποστηρίζοντας πως προτεραιότητά τους είναι “να δυναμώσει η παράταξή μας και όχι οι συμμαχίες με άλλα κόμματα”.
Η πολιτική παραμένει στον πυρήνα της ουτοπική αλλά και βαθύτατα διλημματική, για το συμφέρον του τόπου και των πολιτών που προηγείται του κομματικού συμφέροντος της αναμονής για την κατάληψη της εξουσίας και της πολιτικής τακτικής… Εάν δεν ήταν έτσι… Ο Ανδρέας Παπανδρέου λίγους μόνον μήνες μετά την παραπομπή του το 1989 δεν θα είχε συμπράξει με τους διώκτες του στην οικουμενική κυβέρνηση… Η επίκληση του συναισθήματος, η ρητορική της διαίρεσης, η αλλαγή προσώπων και η αναδιάταξη εσωκομματικών συμβιβασμών, δεν αρκούν για την επιστροφή στα μεγάλα εκλογικά ποσοστά, χωρίς σαφή πολιτικό προοδευτικό προσανατολισμό διακυβέρνησης του τόπου. Σε αυτό το πεδίο μπορεί και πρέπει το Κίνημα Αλλαγής να επιλέξει να πρωταγωνιστεί… και διά μέσω αυτής της επιλογής μπορεί να πείσει ώστε να μεγαλώσει και πάλι… προχωρώντας παράλληλα με φρεσκα πρόσωπα, λειτουργία και κυρίως πολιτικές προτάσεις στην μεταρρυθμιστική πολιτική πρόταση που έχει ανάγκη ο τόπος και η Δημοκρατική Παράταξη.
