Του Γιάννη Αναστασίου
Ως θιασώτες της διάκρισης των εξουσιών και της δημοκρατικής μας πίστης ότι η Δικαιοσύνη αποτελεί πυλώνα του πολιτεύματος , πρέπει με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια να αποδεχτούμε ως “δόγμα”, πως η Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει δίκιο να λέει ότι η «Δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα και τους νόμους»…
Στην θεωρία που υπηρετεί την λειτουργία της Δημοκρατίας…έχει και πρέπει να έχει δίκιο… αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η απονομή της δικαιοσύνης δεν επηρεάζεται ως ζωντανή κοινωνική πράξη υψίστου συμβολισμού λειτουργίας της κοινωνίας από ταξικές επιρροές.
Η αποφυλάκιση με πρωτόδικη καταδίκη δύο βιασμών ανηλίκων, μέχρι τη δίκη του σε δεύτερο βαθμό, του μέχρι πρώτινος σημαντικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου με τους ισχυρούς πολιτικούς και μη φίλους Δ.Λιγνάδη, προκαλεί δικαιολογημένα… καθώς άλλοι πολίτες – ασήμαντοι όπως ο πρόσφυγας με τη γυναίκα και το παιδί του στην βάρκα δουλεμπορικού, καταδικάστηκε αυτός ως διακίνητης ανθρώπων για δεκάδες χρόνια (Δες ΕΔΩ: https://m.tvxs.gr/mo/i/364002/f/news/ellada/dikes-ton-pente-lepton-kai-katadikes-se-142-xronia-fylaki-megales-ekdiloseis-stis-brykse.html) χωρίς να μπορεί -όπως ο Λιγνάδης- να βρεθεί στην αγκαλιά της οικογένειας του μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεσή του.
Ναι, κάτι είναι στραβό στο σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης και η υπόθεση Λιγνάδη (ο οποίος δικαιούται να διεκδικεί να θεωρείται αθώος μέχρι την απόφαση του Εφετείου) απλώς έρχεται να προστεθεί ως επιβεβαίωση μιας πιθανολογούμενης βλάβης και ταξικής χειραγώγησης της Δικαιοσύνης, που οδηγεί στην φυλακή και τις περιπέτειες πολίτες με ήσσονος σημασίας λ.χ οφειλές, μπροστά στα εκατομμύρια αυτών που διαγράφονται, δηλ των μη εξυπηρετούμενων δανείων μεγαλοσχημόνων… Εν τέλει ο τραυματισμός της αξιοπιστίας της Δικαιοσύνης παραμένει το ζητούμενο για την προάσπιση της, απέναντι και στο περί δικαίου κοινό αίσθημα, αρκεί εκείνη να μην αυτοτραυματίζεται και οι φύλακες- θηλυκές της, να την προστατεύουν σε όλα τα επίπεδα.
