Του Κώστα Γουργουλιάνη
Ο γιατρός κατά την ειδίκευσή του, αλλά κυρίως αργότερα στην καθημερινή άσκηση της ιατρικής θα κληθεί να διαχειρισθεί κρίσεις που αφορούν ασθενείς του με «απρόβλεπτη» έκβαση ή μικρές υγειονομικές κρίσεις στην περιοχή του, όπως πχ ο πανικός που προκύπτει από έναν ασθενή με μεταδοτική νόσο, που τυχαίνει να είναι εκπαιδευτικός ή εργαζόμενος στην εστίαση . Όσο ψυχραιμία ή «ταλέντο» να νομίζει ότι διαθέτει, στην εκπαίδευσή του πρέπει να περιλαμβάνονται αναγκαίες οδηγίες αντιμετώπισης κρίσης , όπως η έγκαιρη ανάληψη της ευθύνης , η μη υποτίμηση της κατάστασης, η ειλικρινής, σεμνή αλλά και γενναία αντιμετώπιση ιδιαίτερα όταν χρειασθεί να επικοινωνήσει με τα μέσα μαζικής επικοινωνίας ή τις δικαστικές αρχές. Πρέπει να συγκεντρώσει όλες τις σχετικές πληροφορίες για την αιτία της κρίσης, να μην βιαστεί να μεταφέρει την ευθύνη , να μην επικαλεσθεί άχρηστες υποθέσεις , να μην υπερεκτιμήσει τις ικανότητές του. Οι συνεχιζόμενες αντιπαραθέσεις, αλλά και η πολυφωνία για τις μικρές ή τις μεγαλύτερες κρίσεις, απομακρύνουν τη λήξη τους. Τελικά πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί την κρίση ως ευκαιρία βελτίωσης.
