Αποχαιρετήσαμε σήμερα τη συντρόφισσα Σμαρώ Λεφούση, τιμώντας τους αγώνες και τις μάχες που έδωσε μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Στη τελετή παραβρέθηκε το μέλος της ΚΕ Γιώργος Χαρίτος, ο Βουλευτής Μαγνησίας του ΚΚΕ Βασίλης Μεταξάς και πολυμελή αντιπροσωπεία της Τ.Ε. Μαγνησίας. Στην ομιλία του ο Γραμματέας της ΤΕ Αποστόλης Ριζόπουλος αναφέρθηκε στην ηρωική στάση της λέγοντας:
«Με θλίψη και σεβασμό αποχαιρετούμε σήμερα τη συντρόφισσα – μαχήτρια του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) Σμαρώ Λεφούση.
Η συντρόφισσα Σμαρώ γεννήθηκε στην Κερασιά το 1931. Ήταν από αγροτική οικογένεια. Μιας οικογένειας, που έδωσε τα πάντα τόσο κατά την διάρκεια της Κατοχής, ενάντια στην τριπλή φασιστική- ναζιστική Κατοχή όσο και την περίοδο 1946-1949 μέσα από τις γραμμές του ηρωικού ΔΣΕ. Σ’ αυτόν τον αγώνα θυσιάστηκαν η μητέρα της που σκοτώθηκε στην Ραψάνη το 1949 μετά από βομβαρδισμό και τα δυο αδέλφια της, ο Τηλέμαχος, που δολοφονήθηκε ενώ ήταν εξόριστος στον Άϊ Στράτη και ο Θεόφιλος που σκοτώθηκε ως μαχητής του ΔΣΕ στα Κοκκινόγια.
Η απελευθέρωση της χώρας από τους ναζί Γερμανούς βρήκε τη μικρή Σμαρώ Αετόπουλο. Ήταν 14 ετών, όταν κατέβηκε με τα πόδια από την Κερασιά για να πάρει μέρος στην παρέλαση με τα αντάρτικα τμήματα του 54ου Σύνταγματος του ΕΛΑΣ στον Βόλο. Όπως αναφέρει η ίδια ήταν τέτοια η κοσμοσυρροή, που χάθηκε μέσα στον κόσμο.
Στα 17 της χρόνια οργανώθηκε και ανέπτυξε δραστηριότητα στην ηρωική ΕΠΟΝ στη οργάνωση Κερασιάς. Δεν σταμάτησε ούτε στιγμή να δίνει τον αγώνα για γίνει καλύτερη η ζωή του λαού. Δε φοβήθηκε τις μέρες της Λευκής Τρομοκρατίας, τις επιθέσεις από τους ΕΒΟΝίτες, που «έσπρωξαν» πολλούς αγωνιστές να βγουν στο Βουνό, μεταξύ των οποίων και τα τέσσερα αδέλφια της.
Η ίδια αφηγείται εκείνα τα «μαύρα» χρόνια, τις διώξεις, τη «Μάχη της Κάπουρνας», τις μετακινήσεις από τη Κερασιά στον Βόλο των δήθεν ανταρτόπληκτων, τη ηρωική στάση των αγωνιστών εκείνης της περιόδου, ακόμα και των στρατιωτών του εθνικού στρατού, που έφυγαν για να περάσουν στις γραμμές του ταξικού κινήματος και του ΔΣΕ.
Καθοριστικό για τη συνέχεια και την ηρωική της πορεία ήταν η επίσκεψη του καπετάν Φεραίου (Μιχάλης Παπαδάμος- διοικητής της 123η ταξιαρχίας του ΔΣΕ στο Πήλιο) στο σπίτι της. Πρότεινε στην ίδια και στη μητέρα της να ενταχθούν στον ΔΣΕ. Αποδέχτηκαν την πρόταση και η Σμαρώ εντάχθηκε στην υπηρεσία των Διαβιβάσεων, παρακολούθησε την ειδική εκπαίδευση στον Όλυμπο και επέστρεψε στο Πήλιο στην 123η ταξιαρχία, στον Λόχο διοίκησης, στην Διμοιρία Διαβιβάσεων. Μια σημαντική διμοιρία, που έδινε τις απαιτούμενες πληροφορίες με κρυπτογραφήματα στην Κεντρική διοίκηση και καθόριζε τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν. Η Σμαρώ στις αφηγήσεις της περιγράφει την αγωνία της, τότε, για το πόστο της, τις προσπάθειες αποκρυπτογράφησης των μηνυμάτων από τον αντίπαλο, αλλά και τις δυσκολίες των γυναικών στο βουνό, τις εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες διαβίωσης.
Όπως επίσης και τις δυσκολίες μετά, όταν ο ΔΣΕ πέρασε μέσα στις Λαϊκές Δημοκρατίες και το δικό της τμήμα παρέμεινε στο Πήλιο, 292 ημέρες μετά από την πτώση του Γράμμου.
Η Σμαρώ Λεφούση ήταν ένας από τους 19 μαχητές που τελικά τον Ιούνιο του 1950, ξεκίνησαν και με μία βασανιστική πορεία 19 ημερών, μπόρεσαν και έφθασαν στον προορισμό τους στην Αλβανία.
Η ίδια έλεγε: «Και που ζω σήμερα, λέω ότι ήταν ένα θαύμα. Διότι από όλο το Τμήμα που είχε απομείνει μετά από τον τέλος του Αυγούστου του ’49 στο Πήλιο, είχαμε μείνει μόνο τέσσερα άτομα. Άλλοι πιάστηκαν, άλλοι σκοτώθηκαν… Όπου και να πηγαίναμε, όπου και να γυρίζαμε πάνω στο Πήλιο, όλο νεκρούς βλέπαμε. Μήνες και μήνες χωρίς ψωμί. Μία μέρα πηγαίναμε να κατέβουμε στο χωριό την Κερασιά. Φθάσαμε έξω από το χωριό και συναντήσαμε έναν σύνδεσμο, όμως στο χωριό ήταν οι Μάϋδες. Δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα, να πάρουμε ένα καρβέλι ψωμί να φάμε. Οπότε γυρίσαμε πάλι προς τα πίσω και πήγαμε στην Γούρα και προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε λίγο. Μαζεύαμε κάτι χορταράκια εκεί δίπλα στο νερό και ήρθαν αυτοί από πίσω και μας κτύπησαν. Μία σφαίρα κτύπησε την Φώνη. Εγώ αρπάζω το σάνδαλο και έτρεξα στο δάσος. Με το σάνδαλο στο χέρι. Όλη τη νύκτα έμεινα μόνη μου. Την άλλη μέρα συνάντησα την ομάδα… Μετά συνδεθήκαμε με την ομάδα Κασίδη που ήταν όλοι παλικάρια από την περιοχή του Ανατολικού Πηλίου και αποφασίσαμε να φύγουμε για Αλβανία. Αυτό έγινε τον Ιούνιο του ’50».
Ο τρίχρονος ταξικός αγώνας του ΔΣΕ υπήρξε ηρωικός και μεγαλειώδης. Χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, ακόμα περισσότεροι εξωκομματικοί, έδωσαν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων τους για να πάρει σάρκα και οστά η εποποιία του ΔΣΕ, πολεμώντας σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, περπατώντας μερόνυχτα, συχνά δίχως τροφή, πολλοί και ανυπόδητοι, στους πάγους και τις θύελλες.
Ο αγώνας του ΔΣΕ πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες άνισης ταξικής αναμέτρησης, γεγονός που καθιστά ακόμα μεγαλύτερη την ηθική, πολιτική αξία του ΔΣΕ και την παρακαταθήκη που κληρονόμησε στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος, στο ΚΚΕ.
Η Σμαρώ Λεφούση και τόσες άλλες γυναίκες και άνδρες, με τον αγώνα τους μας διδάσκουν και μας διαπαιδαγωγούν ηθικά και πολιτικά, όπως και ο αγώνας και η πάλη όλων εκείνων που «ρίχτηκαν στη φωτιά» για το δίκιο του λαού. Η συντρόφισσα Σμαρώ ήταν μία από τις φωτεινές μορφές των γυναικών μαχητριών που με αυτοθυσία, με πίστη στα ιδανικά, ενώνονται σε μία ενιαία ιστορία, εκείνη των χιλιάδων ανδρών και γυναικών που τίμησαν το ΚΚΕ, στρατεύτηκαν στον ΔΣΕ, έζησαν και θυσιάστηκαν ηρωικά για τον λαό.
Η ΤΕ Μαγνησίας του ΚΚΕ εκφράζει θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένειά της. Θα τη θυμόμαστε για πάντα».
