Μία διαφορετική συνέντευξη εντός του χειρουργείου με τον πετυχημένο χειρούργο Κώστα Μαραβέγια. Τον ρωτάμε εάν νιώθει θεός ένας γιατρός όταν σώζει ζωές , τί είναι γι΄αυτόν η επιτυχία και φυσικά μιλάμε για το μεράκι του με τη πολιτική…
Ο ίδιος μας λέει για εκείνον:
“Γεννήθηκα στο Βόλο πριν 40 χρόνια. Μικρός γιός του Αριστοτέλη, υπάλληλος στην Ένωση Πηλίου που όλοι στο Πήλιο γνώριζαν με το χαϊδευτικό του – Τέλης – παρά με το επώνυμό του και της Μαρίας που αφιέρωσε τη ζωή της ολοκληρωτικά στο μεγάλωμα των παιδιών της.
Καλός μαθητής γι’ αυτό και απολάμβανα πάντοτε της γονικής εμπιστοσύνης. Το πιο κομβικό σημείο της προσωπικής μου ιστορίας είναι αυτό που θεώρησα ατυχία αλλά μάλλον ήταν η μεγαλύτερη τύχη μου, να βρεθώ στην Ιατρική Σχολή της Φεράρα στην Ιταλία. Αποφοίτησα με «Άριστα» και ξεκίνησα εκεί την επαγγελματική σταδιοδρομία μου (το πρώτο μισό της ειδικότητας μου) μέχρι η νοσταλγία να με οδηγήσει οριστικά το 2006 στο Βόλο που έκτοτε δεν εγκατέλειψα ποτέ.
Τα τελευταία 8 χρόνια βρέθηκα να αγωνίζομαι ως ιδιώτης Χειρουργός και να μάχομαι όχι μόνο για την προσωπική μου επιβίωση αλλά και για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας στους πολίτες της Μαγνησίας. Αυτός η προσπάθεια σύντομα έδειξε να έχει μεγάλη απήχηση και με έφερε στη θέση του Επιστημονικού Διευθυντή στην «Άνασσα Γενική Κλινική» στο Βόλο. Προσπάθεια δύσκολη σε ένα περιβάλλον οικονομικά αβέβαιο που έσπρωξε πολλούς από τη γενιά μου να αναζητήσουν την τύχη τους σε άλλες πατρίδες. Η ελληνική κρίση αποτέλεσε για μένα το κίνητρο και όχι το εμπόδιο. Συνειδητοποίησα ότι το μοντέλο άσκησης της ιατρικής έχει αλλάξει. Επιβάλλει να σηκωθεί κανείς από το γραφείο, να εκπαιδεύεται διαρκώς, ώστε να παρέχει τις ανταγωνιστικότερες δυνατές υπηρεσίες και να δίνει το κίνητρο στους ασθενείς να τον επιλέξουν.
Αυτός ο εντατικός, καθημερινός, πολύωρος αγώνας δυστυχώς γίνεται σε βάρος της προσωπικής και οικογενειακής ζωής. Τρεις υπέροχες θυγατέρες μαλώνουν μεταξύ τους για να διεκδικήσουν καθημερινά ελάχιστο από τον προσωπικό μου χρόνο και μια υπομονετική σύζυγος, με την οποία συμπληρώσαμε 10 χρόνια γάμου, που έμαθε να φροντίζει μόνη της όλα τα καθημερινά.
Μέσα σε όλα αυτά αισθάνθηκα ότι ήρθε η ώρα να πραγματώσω το παιδικό μου ανομολόγητο μεράκι ενασχόλησης με την πολιτική. Σε ηλικία τέτοια που να μπορώ να προσφέρω πολλά αλλά και με αρκετά ήδη ένσημα στην πλάτη μου βρέθηκε ο καθαρός δρόμος του Μητρώου Στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, ενός κόμματος που φαινομενικά δεν είναι της μόδας. Βέβαια τη διαφορά δεν την κάνουν ποτέ οι ταμπέλες και οι τοίχοι των κτιρίων αλλά οι άνθρωποι. Αν η πορεία μου είναι επιτυχημένη δεν είμαι σε θέση να το κρίνω. Νομίζω όμως ότι το μυστικό της επιτυχίας είναι να μην πιστέψεις ποτέ ότι την άγγιξες!!!”
