Μετά την σύλληψη και καταδίκη του Άκη Τσοχατζόπουλο η σημερινή είναι μία ακομη ντροπιαστική ημερα για όσους υποστήριξαν τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Η προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου και της συζύγου του μπορεί κατά τον πρώην τσάρο της ελληνικής οικονομίας να έχει την αφετηρία της στο δόγμα Πολάκη για φυλακίσεις, ωστόσο οι νουνεχείς άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι, πρωτίστως βασίζεται σε στοιχεία και γεγονότα. Το παρήγορο είναι πως η ευθύνη της διαφθοράς δεν μπορεί να ειναι συλλογική και ιδιάιτερα δεν αφορά τους πολίτες που στήριζαν με αγνό και τίμιο τρόπο μια ολόκληρη παράταξη που πρόσφερε τόσα στον τόπο και η οποία αμαυρώνεται από αυτές τις συμπεριφορές για μία ακόμη φορά. Το ίδιο ισχύει βεβαίως και για το πολιτικό προσωπικό του χώρου -πλην εκείνων που αποδεδειγμένα έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι-, ωστόσο οι πολιτικές ευθύνες για αυτού του είδους τα φαινόμενα τους αφορούν όλους. Η αξιοπιστία στα μάτια των πολιτών μιας παράταξης μπορεί να ανακτηθεί ωστόσο, παρά τα πλήγματα που δέχεται από τα φαινόμενα διφθοράς που χρησιμοποιούνται με διάσταση άδικης γενίκευσης και αφορούν μια άλλη Ελλάδα και ένα πολιτικό σύστημα που βεβαίως στο σύνολό του έχει βαρύτατες ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας και τα φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής. Η φυγή προς τα εμπρός με πολιτικές θέσεις ευθύνης και αλήθειας προς τον λαό όσο πολιτικό κόστος και εάν έχουν , σε συνδυασμό με τη δημοκρατική λειτουργία και την σημαντική σε πρόσωπα ανανέωση με αξιοκρατία και ποιότητα, είναι μία ασφαλής μέθοδος. Το ερώτημα ωστόσο παραμένει εαν παρά τις οποίες φιλότιμες προσπάθειες καταβάλλονται, συμβαίνει;
