Έχω περάσει περίπου δύο δεκαετίες της ζωής μου στην περίθαλψη των άγριων ζώων και πουλιών και έχω δει πλήθος τραυματισμών και θανάτων. Παρόλα αυτά ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να συμβιβαστώ μ΄αυτούς τους πέρα για πέρα άδικους και πολλές φορές με ένδειξη μίσους θανάτους και τραυματισμούς ζώων και πουλιών.
…σου ρίχνουν ένα μωρό γατάκι στην αυλή [υποτίθεται φιλόζωος] και κάνεις αγώνα για να το μεγαλώσεις, να μην πεθάνει, ζωούλα είναι…και το βρίσκεις νεκρό από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. Η ταχύτητα…η απροσεξία και αδιαφορία των οδηγών…ο πανικός που αυτά τα ζώα αισθάνονται όταν αντιληφθούν ότι έρχεται κάποιο αυτοκίνητο ή μηχανάκι, έχει τη σημασία του στο γιατί να συμβεί , όπως σημασία έχει ότι η μικρή και χαριτωμένη γατούλα η Λάρα βρέθηκε – ζεστή ακόμη – νεκρή χθες το βράδυ σε έναν νέο δρόμο. Αυτό το “θριαμβευτικό απόκτημα” της δημοτικής αρχής και της πόλης, την οδό Καραμπατζάκη. Εκεί όπου οι ταχύτητες των οχημάτων ξεκαρδίζονται στα γέλια όταν βλέπουν το όριο των 30 χλμ. που θα έπρεπε να είναι 20 χλμ.! Εκεί όπου ο σχεδιασμός και η κατασκευή του δρόμου παραπέμπει στο εδώ μπορείς να αναπτύξεις ταχύτητα είναι ο δρόμος σου, οι πινακίδες απλά κοσμούν τον αυτοκινητόδρομο!
Δεν είναι το πρώτο ζώο που σκοτώνεται στην περιοχή και ούτε φυσικά στους δρόμους της πόλης. Από την ημέρα που η οδός δόθηκε στην διαμπερή κυκλοφορία χαρακτηρισμένη ως “ήπια” αλλά με λειτουργία εσωτερικού συλλεκτήριου δακτυλίου αυτή είναι η πραγματικότητα. Εκτός από τον θανάσιμο τραυματισμό ζώων έχουμε και θανάσιμους τραυματισμούς πουλιών μιας και τα πουλιά αδυνατούν να αντιδράσουν σε ταχύτητες υψηλές για την πόλη!
Άραγε ποιος δίνει το δικαίωμα της απόλυτης κυριαρχίας στα μηχανοκίνητα μέσα στην πόλη και πως μετριέται η ζωή ενός ζώου ή πουλιού [;] στο …δεν το πρόσεξα ή δεν πρόλαβα να φρενάρω; Ίσως το ακόμα πιο τραγικό είναι αυτό της ευθυγράμμισης των διοικούντων την πόλη με την προσοχή τους να είναι στραμμένη στην εξυπηρέτηση του αυτοκινήτου γαρνιρισμένη με την απουσία καλλιέργειας κουλτούρας κυκλοφοριακού πολιτισμού και εναλλακτικού τρόπου σκέψης για την χρήση του δημόσιου κοινού χώρου.
Ίσως η τροχαία [αναγκαστικά] θα πρέπει να επισκέπτεται πιο τακτικά την περιοχή με δεδομένο ότι εκτός των ζώων δεσποζόντων και μη, λόγω και του χειμάρρου, κυκλοφορούν παιδιά και άνθρωποι όλων των ηλικιών που πηγαίνουν στα γειτονικά σχολεία ή προσπαθούν να βρουν διέξοδο στην ασφυξία του τσιμέντου.
Αυτές τις λέξεις τις αραδιάζω όχι για να γνωρίζουν τι συμβαίνει οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της περιοχής, αυτοί ξέρουν, αλλά για να γνωρίζει η πόλη ότι η ανάπλαση των οδών Ζάχου και Καραμπατζάκη είναι οδοί «ήπιας κυκλοφορίας» μόνο σαν τίτλος, με ότι αυτό συνεπάγεται!
Στάθης Χαλαστάρας
