Καμένα κομμάτια ιστορίας βυθίζονται
στο ασίγαστο δάσος
σαρώνουν με ριπές ατελείωτου φόβου
ότι απομένει από μια αφήγηση,
λες και είμαστε μόνοι.
Ένα ορφανοτροφείο καμένων ζώων
ψάχνει παρηγοριά μια στον Κολοκοτρώνη
και μια στον Αίαντα.
Δεν στέκεται τίποτα ορθό
γιατί οι ρίζες ποτίσθηκαν
με ιώδιο φαρμακείου
με σαπούνια από σήριαλ
με φορέματα Dior
με κοπριά ως το κόκαλο.
Είμαστε το θέατρο της ιστορίας
«Πως λυγιέται η Βουγιουκλάκη;»
Να η φτωχή αρκούδα
που τρέχει από χωρίον εις χωρίον
Στο τέλος πάντα ο ταξιθέτης
μαζεύει τα όβολα
για ένα σουβλάκι και λίγη ρετσίνα.
Ω φιλοθεάμων κοινόν της ιστορίας
κράχτες του τίποτα
που καταπίνει την προβιά του
πόσα μάτια θα κλάψουνε
για να χορτάσει η αδηφάγος ήττα σας;
πόσους νεκρούς θα ξεβράσει
η χαλασμένη οθόνη του εφιάλτη μας;
Και κατέβηκα λέει μέχρι τον Αδη
έχυσα αίμα κελαινόν και τίποτα δεν είδα.
Άκουσα μόνο τη
σιωπή
κι έναν πετεινό που τρεις φορές
αρνήθηκε τον ήλιο του.
Ν.Β.
