Σε αναρτησή του ο Πάνος Σκοτινιώτης σημειώνει:
Με τον Γιάννη Φλώρο, τον Στέφανο Πατραμάνη από τα Τρίκαλα, τον Κώστα Παπακυρίτση από την Καρδίτσα —που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή— και τους συνεργάτες μας είχαμε την τύχη και την τιμή να θεμελιώσουμε το 1995 και στη συνέχεια να ανοίξουμε τους ορίζοντες της νομαρχιακής αυτοδιοίκησης στη Θεσσαλία. Οκτώ δημιουργικά χρόνια —τη δεύτερη τετραετία τον Κ. Παπακυρίτση διαδέχθηκε ο Β. Αναγνωστόπουλος—, με υποδειγματική συνεργασία, που μετουσιώθηκε σε πλούσιο και πολύπλευρο έργο. Ο Γιάννης Φλώρος, ένας γλυκός και ευγενής άνθρωπος, με σπάνια σεμνότητα και ξεχωριστό ήθος, καταξιωμένος γιατρός και παρών σε δύσκολες εποχές, όταν ξεκινούσαμε, ήταν ήδη μια πολιτική προσωπικότητα της προοδευτικής παράταξης με ευρύτατη αποδοχή και αναγνώριση.
Μαζί του με συνέδεε, όμως, και μια ιδιαίτερη προσωπική σχέση. Πρώτα απ’ όλα λόγω της Εύας, της αγαπημένης του κόρης, με την οποία υπήρξαμε συνοδοιπόροι στα φοιτητικά μας χρόνια και συνδεθήκαμε έκτοτε με φιλία που έχει αντέξει στον χρόνο. Αργότερα γνώρισα και τον Νίκο. Υπήρχε όμως και μια άλλη σχέση που ιδιαίτερα με συγκινούσε. Ο Γιάννης Φλώρος ήταν συνομήλικος με τη μητέρα μου, την οποία πολλές φορές μου μνημόνευε — είχαν άλλωστε κοινά μαθητικά βιώματα στη Λάρισα, και μάλιστα γυμνασιάρχης ήταν ο παππούς μου, Πάνος Διαμαντόπουλος, καθηγητής Θεολογίας. Η μητέρα μου έφυγε δυστυχώς νωρίς, πριν από τριάντα χρόνια.
Αγαπημένε μου Γιάννη σε αποχαιρετώ με μεγάλη συγκίνηση και σεβασμό, βαθιά εκτίμηση και ειλικρινή φιλία. Συλλυπητήρια από καρδιάς σε όλους τους δικούς σου ανθρώπους.
