Της Μαίρης Παπαδοπούλου
Ήταν μικρά ξύλινα επιβατικά σκάφη που δραστηριοποιούνταν την καλοκαιρινή περίοδο στις τοπικές θαλάσσιες συγκοινωνίες από τις αρχές του ΄20 έως ’80.
Ειχαν καθίσματα και ελαφρύ σκέπαστρο για τον ήλιο. Το μήκος τους ηταν από 8 έως 17μ και η χωρητικότητα τους από 25-30 επιβάτες..
Πολλές ηταν μετασκευές εμπορικών ή αλιευτικών καϊκιών για τις ανάγκες μεταφοράς επιβατών.
Όμως κ τα σκαφη που κατασκευάζονταν γι’ αυτή τη χρήση ήταν τύπου βάρκας (βαρκαλάς) με καθρέφτη (παπαδιά) στην πρύμη. .
Υπήρξαν και βενζίνες με κατάστρωμα, ενώ το ’60, παρουσιάστηκαν μεγαλύτερα σκαριά .
Οι «βενζίνες» ηταν αμιγώς μηχανοκίνητα σκάφη με βενζινοκινητήρες .
Μεταπολεμικά τοποθετήθηκαν πετρελαιομηχανές και αυτά λέγονταν πετρελαιάκατοι.
Τα δρομολογια αρχιζαν το Μάιο και διαρκούσαν ως το Σεπτέμβριο, όσο το επέτρεπε ο καιρός.
Οι κύριες γραμμές δρομολογίων ήταν δυο:
α) Βόλος – Πευκάκια – Βόλος και
β) Βόλος – Αλυκές – Βόλος.
Η γραμμή των Πευκακίων ξεκίνησε κατά τις αρχές του ΄20,
. Στα Πευκάκια λειτουργούσε από το Μάιο του 1919 το εξοχικό κέντρο
«Τα ωραία Πευκάκια» του Κυρίτση,
Μετα τον πολεμο η γραμμή των Πευκακίων διατηρήθηκε ως τα μέσα του ’80, με έμφαση στο κέντρο “Μπουρτζι”.
Η γραμμή των Αλυκών ξεκινά από το 1928, παράλληλα με τη λειτουργία της «Πλαζ Λουτρών Αλυκών » και δραστηριοποιήθηκε στο χώρο της σημερινής πλαζ του ΕΟΤ που ιδρύθηκε το 1964.
Το ΄30 πυκνώνουν τα δρομολόγια ,«πιάνοντας» σε τρία ή και περισσότερα σημεία.
Αρχισαν κ τα νυχτερινά δρομολόγια από το 1955 ως το 1965 , όταν τα κέντρα των Αλυκών ειχαν κορυφαία ονόματα του λαϊκού τραγουδιού « μέχρι πρωίας».
Η διάρκεια των δρομολογίων (αλέ – ρετούρ) ηταν για τα Πευκάκια στα 15-20 λεπτά ανάλογα με την αποβάθρα προσέγγισης.
(Υπήρχαν σκάλες τόσο κάτω από το κέντρο Πευκάκια που σώζεται ως σήμερα όσο και κάτω από το κέντρο Αμπελάκια που έχει από δεκαετίες καταστραφεί, ενώ για τα μπάνια από το 1970 και μετά προτιμούνταν η πέτρινη σκάλα των παλιών πυριτιδαποθηκών, κάτω από το άλσος Σέφελ).
Για τις Αλυκες η διάρκεια του ταξιδιού ηταν μια ώρα γιατι οι βενζίνες προσέγγιζαν σε όλες σκάλες (πλαζ Θεοδώρου, Βακιρλή, Μπακονικόλα).
Οι μικρότερες βενζίνες δρομολογούνταν στα Πευκάκια και οι μεγαλύτερες στις Αλυκές.
Στον οικονομικό τομέα οι βενζίνες εργάζονταν ή αυτόνομα ή με συμφωνία των πλοιοκτητών σε κοινοπραξία (κοινό ταμείο).
Επισης υπήρξαν και άλλες προσωρινές ή περιστασιακές γραμμες…
Όπως λ.χ. Βόλος – Σουτραλί από τα τέλη . του ’50 κι ως το 1967.
Απο το Μεσοπολεμο κ μετα γινοταν δρομολόγια εβδομαδιαία προς Καλά Νερά, Άφησσο και Μηλίνα.
.Ξεχωριστή περίπτωση το πανηγύρι της Παναγίας στο νησί του Τρίκερι στις 9-10 Σεπτεμβρίου, όπου οι βενζίνες κάλυπταν τις περισσότερες διαδρομές, ως τις αρχές . του ΄80.
Κάθε Κυριακή βράδυ το ΄70, οι μεγαλύτερες βενζίνες πραγματοποιουσαν «κρουαζιέρα» με αφετηρία το χώρο μπροστά από την Τράπεζα της Ελλάδος για μια μισάωρη περίπου διαδρομή έως ανοιχτά από τον Άναυρο και τη Γορίτσα κι επιστροφή από τα Πευκάκια και την είσοδο του λιμανιού.
(Η έξοδος γίνονταν από το ανοιχτό τότε «μπουγαζάκι» στου Παπαστράτου).
Οι βενζίνες ηταν και «λάτζες», για τα καράβια που παρέμεναν έξω από το λιμάνι του Βόλου, αναμένοντας τη σειρά τους για φόρτωση ή εκφόρτωση.
Από 1930 ως το 1970 ο αριθμός των βενζινων ηταν 17.
Η μείωση του επιβατικού κοινού οδήγησε ώστε το 1980 να έχουν μείνει μόνο 4 και τελικά, στην οριστική παύση των δρομολογίων (1986-87) μόνο 2.
Ο Δήμος Βόλου αγόρασε το 1993 την τελευταία βενζίνα που υπήρχε στο λιμάνι κι επιχείρησε, για τουριστικούς λόγους την αναβίωση της γραμμής των Αλυκών, δεν ευοδώθηκε ομως αφού δεν υπήρξε ανταπόκριση του κόσμου. (Εδω οι Βολιωτες παιρνουν ακυρο)
Από το 1930 ως το 1980 υπηρχαν 50 βανζινες στο Βολο οι οποιες
σταματησαν το καλοκαίρι του 1986 …
Οι λογοι ηταν 2…
Η αγορα Ι.Χ και ιδιωτικων σκαφων
ΟΜΩΣ…
.Οι βενζίνες υπήρξαν μια γραφική παρουσία στο λιμάνι του Βολου με τη δική τους συμβολή στις παράκτιες τοπικές θαλάσσιες συγκοινωνίες.
Κ ΘΑ ΠΡΕΠΕ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ…
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΤΡΑΙΝΑΚΙ…ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΛΟ…
Πηγή: FB
