Εάν εξαιρέσει κανείς τον Πρόεδρο του Νομαρχιακού Τμήματος της ΑΔΕΔΥ και μερικούς λίγους ακόμη συνδικαλιστές του δημοσίου που προέρχονται από τον χώρο του ΚΙΝΑΛ, η σημερινή συγκέντρωση της ΑΔΕΔΥ στην πλατεία του Αγίου Νικολάου θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρισθεί ως η απεργιακή συγκέντρωση του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ που την καπέλωσε στην κυριολεξία με τους βουλευτές του, την Νομαρχιακή του Επιτροπή, τα στελέχη και τα μέλη του. Το τοπικό ΚΙΝΑΛ, όπως σχεδόν πάντα ήταν απών.. διότι πολύ απλά δεν υφίσταται οργανωτικά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Γραμματέως του -και λίγων ακόμη-, η οποία το μόνο που θα έχει να θυμάται από την θητεία της πέραν των όποιων λίγων όμορφων στιγμών, είναι η συνεχή υπονόμευση και απαξίωση που δέχθηκε από ανθρώπους μάλιστα που οι ίδιοι πολιτικά είναι απαξιωμένοι στην τοπική κοινωνία. Όμως τί είναι ο κάβουρας, τί είναι το ζουμί του… και μάλιστα σε μία άρρωστη κατάσταση όπου το Κίνημα κεντρικά έκανε πως δεν έβλεπε την επιρροή του μπεϊσμού σε πρόσωπα και καταστάσεις… όταν εν τέλει η εικόνα του ΚΙΝΑΛ στη Μαγνησία είναι προς αποφυγή… Βλέπετε ούτε ο Χαφτούρας μπορεί να ψελλίσει τίποτε πέραν του Νοσοκομείου, ούτε ο Τρύφωνας που κάτι θα μπορούσε να πει, έχει διάθεση συμμετοχής, όπως και όλοι οι υπόλοιποι… Ποιος ν’ ασχοληθεί πολιτικά με την πολιτική δουλειά ενός κόμματος στον νομό που πρέπει να παρεμβαίνει και να ακούγεται, λ.χ σε θέματα όπως η αέρια ρύπανση και το εργοστάσιο του Μπέου; Ποιος θα μιλήσει για τις ευθύνες της κυβέρνησης, του Δημάρχου ή του Περιφερειάρχη στο μείζον αυτό ζήτημα;
Εκείνοι που προτίμησαν στη προεκλογική περίοδο τις φιέστες Μπέου στην Ευαγγελίστρια από την κεντρική πολιτική εκδήλωση του κόμματος τους στον Αλμυρό, ή αυτοί που έλεγαν ότι ο Μπέος είναι θεσμός και πρέπει να τον συναντήσουν οι υποψήφιοι βουλευτές; Ίσως πάλι καλύτερα… ίσως αυτή να είναι η φυσιολογική η εξέλιξη των πραγμάτων προς την απαξίωση, όταν ένα πολιτικό κόμμα λειτουργεί ως μηχανισμός εκλογής αρχηγού και ομάδων εσωκομματικής εξουσίας , όταν το κέντρο δεν ενδιαφέρεται για το τί πραγματικά συμβαίνει στις τοπικές κοινωνίες, δεν το αφορά η αξιοκρατία, ούτε ακόμη και όταν δυστυχώς θολώνεται αντιαισθητικά το πολιτικό και αξιακό του στίγμα. Οι περισσότεροι απέχουν συνειδητά και η απογοήτευση κυριαρχεί… και μάλιστα υπάρχει ακόμη και εκείνους που συμβάλουν στην δημιουργία της… όμως έτσι είναι η ζωή, ενίοτε πολιτικά είναι σκληρή… ακόμη και τη σκιά τους ορισμένοι την αναγνωρίζουν ως αντίπαλό και όχι ως φίλο… Από την άλλη “ο αναμάρτητος πρώτος τη λίθο βαλέτω”…
