Με αφορμή την σημερινή συζήτηση στην συνεδρίαση του Δημοτικού συμβουλίου για τις αλλαγές στους όρους δόμησης στο παραλιακό μέτωπο της πόλης, όπου αντικειμενικά προκύπτει το ζήτημα της επέκτασης ή μη του Ξενία με την προσθήκη νέας πτέρυγας, επαναφέρουμε το σχόλιο μας από τις 14/9:
“Η χθεσινή απόφαση της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής του Δήμου Βόλου που ανοίγει τον δρόμο για την συμπλήρωση της νέας πτέρυγας στο ΞΕΝΙΑ – την οποία υπερψήφισαν και εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης- θα μπορούσε να θεωρηθεί από έχοντες σκωπτική και αντιπολιτευτική διάθεση ρουσφέτι της Δημοτικής Αρχής σε έναν επιχειρηματικό όμιλο ο οποίος παρά τις αρχικές διαβεβαιώσεις “ταλαιπωρείται” χρόνια από την μη υλοποίηση της αρχικής υπόσχεσης που είχε λάβει -επί Μήτρου- ότι το θέμα ο Δήμος θα το τακτοποιούσε πολεοδομικά αν και δύσκολο. Η ουσία της ιστορίας αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι το εάν υπάρχει ή όχι ρουσφέτι καθ’ αυτό… αλλά εάν το ΞΕΝΙΑ υπό οποιονδήποτε μισθωτή του Δήμου, θα είναι βιώσιμο ως επιχείρηση(άρα θα διατηρεί θέσεις εργασίας πολύτιμες), θα δίνει σημαντικό ενοίκιο κάθε χρόνο στο Δήμο και θα συμβάλει περισσότερο στην τουριστική ανάπτυξη της πόλης και της περιοχής. Ναι, πολεοδομικά η όλη υπόθεση είναι έωλη και ακροβατεί βάση του νόμου και του ΓΠΣ… από την άλλη εντός της αυλής του ΞΕΝΙΑ μία δυόροφη προσθήκη στην δεξιά πλευρά της περίφραξης στην είσοδό του, δεν δείχνει ως σχέδιο να προκαλεί ζητήματα στον χώρο και την αισθητική. Θυμίζω ότι και η ιστορία με την πισίνα του ξενοδοχείου είχε επίσης θέματα, ωστόσο, μάλλον εκ του αποτελέσματος βοήθησε παρά έβλαψε την προοπτική λειτουργίας της τουριστικής μονάδας.
Το ΞΕΝΙΑ ως επιχείρηση είναι γνωστό πως αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια σημαντικά οικονομικά ζητήματα γι’ αυτό και υπήρξε απόφαση μείωσης του ετήσιου μισθώματος στον Δήμο, το οποίο και καθυστερούσε. Το ζητούμενο δεν είναι η πόλη να θέτει προσκόμματα στην ολοκλήρωση μίας επιχειρηματικής επένδυσης που την είχε υποσχεθεί -έστω και στον πολεοδομικό “αέρα”- και η οποία στην κατάληξή της λογικά θα φέρει θετικά αποτελέσματα… το μείζων είναι εφ’ όσον ο νόμος το επιτρέψει και ο δημόσιος χώρος δεν προσβάλλεται από τον σχεδιασμό, να κλείσει μία εκκρεμότητα χρόνων που δεν έχει λόγο να εξακολουθεί να υφίσταται”.
