Του Απόστολου Παπαδούλη
Το εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο «Γαλλία», στην Ιάσωνος, και το διπλανό κτίριο της «Συνάντησης», λόγω της επικείμενης κατεδάφισής τους, και της μετατροπής τους σε υπαίθριο πάρκινγκ, μπήκαν στην καθημερινή κουβέντα, και λόγο στον λόγο, καταλαβαίνει κανείς την μιζέρια αυτής της πόλης να δει το μέλλον της, την αδιαφορία της τοπικής κοινωνίας να απαιτήσει μία ισχυρή αισθητική ταυτότητα, την μικρότητα και την ιδιοτέλεια των τοπικών κουμανταδόρων να σηκώσουν, διαχρονικά, λίγο παραπάνω το μπόι τους από τον μέσο όρο και την ευκολία με την οποία όποιος φωνάζει, βρίζει και γκρεμίζει αποκτά προβάδισμα στην κοινωνική αποδοχή.
Αυτό το ρημάδι, που ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι αποτελεί κομμάτι της αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς, δεκαετίες τώρα, είναι το όνειδος της αισθητικής και της λειτουργικότητας του κέντρου της πόλης, ένα φιλόξενο καταφύγιο αρουραίων και ποντικών και ένα άθλιο ταμπλό διεξαγωγής, καθημερινού …αφισοπολέμου.
Ο μέσος πολίτης, που δεν πολυκαταλαβαίνει τι σημαίνει «γκρεμίζω ένα κομμάτι πολιτισμού» δικαίως αισθάνεται ανακουφισμένος, από την προοπτική του γκρεμίσματος. «Για να φύγει η βρωμιά», όπως λέει.
Ιδιοκτήτης του – μονίμως αδρανής κι αδιάφορος – το Αχιλλοπούλειο Νοσοκομείο, το οποίο αν διέθετε τα ελάχιστα αντανακλαστικά να βελτιώσει τα οικονομικά του, από πολύ νωρίς θα είχε φροντίσει να αξιοποιήσει αυτό το πολύτιμο περιουσιακό του στοιχείο και να αυξήσει σημαντικά τον προϋπολογισμό των εσόδων του.
Από την άλλη, κανένας μα κανένας -με πρώτη την εκάστοτε Δημοτική Αρχή-, δεν μπήκε σοβαρά στη μέση να πιέσει και να πείσει, με ουσιαστικά επιχειρήματα και δεσμεύσεις, για την αναγκαιότητα αξιοποίησης της «Γαλλίας», με ελκυστικούς οικονομικούς και διοικητικούς όρους. Όχι να χαριστεί στην πόλη το ακίνητο. Όχι. Αλλά, με ΣΔΙΤ να βρεθεί ιδιώτης επενδυτής, που θα ανασύστηνε το ξενοδοχείο, θα διατηρούσε τα αναγκαία αρχιτεκτονικά στοιχεία, θα αξιοποιούσε τον χώρο της «Συνάντησης», θα δημιουργούσε ένα σύγχρονο συγκρότημα φιλοξενίας και αναψυχής και θα δώριζε στην πόλη ένα υψηλής αισθητικής αποτέλεσμα και στην τοπική οικονομία ένα σοβαρό αναπτυξιακό και εισοδηματικό έρεισμα.
ΠΡΟΣΟΧΗ !!! Το ακίνητο αυτό ανήκει στα φιλέτα της πόλης. Στο Κέντρο, μπρος στην παραλία!!! Ποιο είναι το μέλλον του; Μα να γίνει μίας υψηλής αισθητικής … αλάνα πάρκινγκ, από την οποία το Νοσοκομείο θα ΄κονομάει τρελά (1.000€ τον μήνα, ακατέβατα, κάτι λιγότερο από 1€ το τετραγωνικό!!!). Στο ίδιο μήκος κύματος (πόσο προβλέψιμο) και ο Δήμος Βόλου. Και αυτουνού η φιλοδοξία (καθόλου παράξενο) είναι να κάνει το Κέντρο της πόλης απλωμένη μάντρα αυτοκινήτων, «ομορφαίνοντας» ακόμη περισσότερο την σημερινή αθλιότητα (κάποιοι πιστεύουν ότι η ρύπανση του Κέντρου είναι δώρο εξ ουρανού και όχι τριτοκοσμική κατάντια από εξατμίσεις). Μάλιστα, προθυμοποιείται να γκρεμίσει ο ίδιος το ακίνητο. Βλέπεις σ αυτή την πόλη δοξάζεσαι γκρεμίζοντας (τάκα-τάκα) και όχι χτίζοντας και δημιουργώντας. Όταν μάλιστα το κάνεις και βρίζοντας και απειλώντας υπαλλήλους, τότε καταξιώνεσαι κιόλας (πόσα απωθημένα κρύβει αυτή η μυστήρια συνοδοιπορία !!!).
Άρα, που βρισκόμαστε σήμερα: Ένα σπουδαίο ιστορικό ακίνητο, που άλλοι για πολλές δεκαετίες αδιαφορούσαν για την τύχη του (το ανακαλύψαν μόλις πρόσφατα) κι άλλοι επιθυμούν να το γκρεμίσουν (και μαζί του ένα από τα λίγα εναπομείναντα κομμάτια πολιτισμού) μπορεί να σωθεί μόνον από το Υπουργείο Πολιτισμού. Αν το Υπουργείο «πριμοδοτεί» τα πάρκινγκ πάμε για κατεδάφιση, αν στηρίζει την αρχιτεκτονική κληρονομιά μπορεί να αναβιώσει η «Γαλλία» μαζί με την «Συνάντηση». Ίδωμεν
