Του Πάνου Σκοτινιωτή
Όταν η εκάστοτε κυβέρνηση στριμώχνεται για ένα θέμα, η κλασική αντίδραση είναι ότι το θέμα δεν επιδέχεται κομματικοποίηση.. Οι καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση, και ιδίως για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, καθώς και για φαινόμενα εξουσιαστικής βίας, πράγματι είναι από τα θέματα που δεν προσφέρονται για κομματικοποίηση. Το ζήτημα δεν είναι αν ο τάδε ή ο δείνα καταγγελλόμενος είναι δεξιός, κεντρώος ή αριστερός. “Μπουμπούκια” παντού ανθίζουν. Στην περίπτωση Λιγνάδη, όμως, υπάρχουν σημαντικές ιδιαιτερότητες. Η πρώτη είναι ότι μέχρι τις ανατριχιαστικές καταγγελίες, κατείχε δημόσια θέση. Συνεπώς, ασχέτως του τι ήταν ή δεν ήταν γνωστό –και προσωπικά δεν έχω λόγο να μη δεχθώ την καλύτερη εκδοχή- προκύπτει αντικειμενική πολιτική ευθύνη για τον διορισμό του. Το πιο σοβαρό, ωστόσο, είναι η πολιτική διαχείριση του θέματος από την κυβέρνηση αφότου οι καταγγελίες έπεφταν βροχή. Με αποκορύφωμα, τη χθεσινή πολλαπλώς θλιβερή εμφάνιση της υπουργού Πολιτισμού, όπως και την προ ολίγων ημερών δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου, ότι “ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους και η κυβέρνηση αποδέχθηκε την παραίτησή του”. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά της Δικαιοσύνης, με σεβασμό στις εγγυήσεις του κράτους Δικαίου και του νομικού μας πολιτισμού, που δεν επιδέχονται εκπτώσεις και εξαιρέσεις. Η προσφορά του ελληνικού #MeToo στο να σπάσει το τείχος της σιωπής είναι μεγάλη.
Πηγη: FB
