Ο Αλέξης Τσίπρας αν και πολύ νέος ακόμη πλέον περνά στην πολιτική ιστορία μετά την απόφασή του να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλά θα ειπωθού υπέρ και κατά του ηγέτη της αριστεράς που κατάφερε να την φέρει στην εξουσία και μάλιστα να ηγηθεί της χώρας σε πολύ κρίσιμες στιγμές της συγχρονης ιστορίας της.Δυο ωστόσο ζητήματα αξίζουν να σχολιασθούν. Το πρώτο αφορά την έλλειψη προετοιμασίας διάδοχης κατάστασης, με αποτελέσμα η συζήτηση που γίνεται να είναι, πως “μετά τον Τσίπρα το χάος”, “ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε” “δεν θα μπορέσει να παραμείνει ενωμένος στο τέλος ως κόμμα εξουσίας”.
Το προσωποκεντρικό μοντέλο Ανδρέα Παπανδρέου που οικοδόμησε για τον εαυτό του – ίσως και δικαίως- ο τέως Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά αποτελεί και την αυτοπαγίδευση του κόμματος που οδήγησε στη εξουσία.Από την άλλη, η έλειψη ουσιαστικής αυτοκριτικής του κ. Τσίπρα, όχι για το τί δεν πήγε καλά στις πρόσφατες εκλογές, αλλά για το πως οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία την μνημονιακή περίοδο του 2015, είναι ένα βάρος που θα το κουβαλά θέλει δεν θέλι ο πρώην πρωθυπουργός, ο οποίος έαν μίλουσε με ειλικρίνεια και πολιτική γενναιότητα από το 2019 που είχε ακόμη το περίφημο 32%, σήμερα και ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν διαφορετικός και ίσως η προοπτική εξουσίας της Δημοκρατικής Παράταξης.
Ισχυρίζομαι πως όταν αναγνωρίζεις στη πολιτική, ότι, βρισκόσουνα σε περίοδο αυταπάτης, οφείλης να κρίνεις τις πράξεις και τις επιλογές σου, κάτω από αυτό το καθεστώς και κυρίως τις συνέπειες αυτών των πράξεων. Και επειδή η περίοδος της αυταπάτης οδήγησε στην λαϊκίστική και διχαστική έφοδο κατάληψης της εξουσίας με πολιτικό θύμα το ΠΑΣΟΚ της ευθύνης, η συγνώμη που όφειλε να πει ο Αλέξης Τσίπρας, του χρεώνεται ως μέγιστο πολιτικό λάθος από τους πολίτες, όχι τόσο που δίχασε, αλλά που στο τέλος δεν κατάφερε να ενώσει. Οι πολιτικοί κύκλοι κλείνουν και ανοίγουν με προοπτική οικοδόμησης προοδευτικων συνεργασίων, μόνον όταν βασίζονται στη αυτογνωσία και την αλήθεια… και όχι την λήθη… Η απλή αναλογική από μόνη της και η επίκληση της συναισθηματικής αναβίωσης της δημοκρατικής παράταξης απέναντι στον μπαμπούλα της δεξιάς που πλέον δεν υπάρχει, δεν αρκούν… οι πολιτικές συμμαχίες χτίζονται δεν είναι αυτονόητες…
Η γενναία και αξιοπρεπής παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα, που ξάφνιασε και σόκαρε τα στελέχη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί το τέλος μίας πολύ ενδιαφέρουσας και δύσκολης πολιτικά περιόδου… δεν σημαίνει όμως απαραίτητα ότι σηματοδοτεί και το πολιτικό τέλος του Αλέξη Τσίπρα το πολιτικό κεφάλαιο του οποίου είναι υπαρκτό… ούτε όμως και το τέλος της κεντροαριστεράς και της δημοκρατικής παράταξης.
