Ξεχωριστή η σημερινή αναρτησγ του βουλευτή και χειρουργού Κωστα Μαραβέγια για τον δασκαλο του στη χειρουργική δημοτικο συμβουλο Λεωνίδα Μαυρογιάννη:
Αν είχα την πεποίθηση ότι θα καθόσουν να ακούσεις αυτά που θέλω να σου πω, θα σου τα έλεγα κατ’ ιδίαν. Αλλά μόλις θα καταλάβαινες τι θέλω θα σηκωνόσουν να φύγεις από αμηχανία. Με τη γλυκύτητα που έχει ο απότομος απέναντί μου τρόπος σου, θα με έκοβες. Αν σου έστελνα γράμμα θα το έσκιζες γιατί πιστεύεις ότι δεν το αξίζεις! Πρέπει όμως κάποτε να τα πω. Εσύ μπορεί να τα ξέρεις, αλλά εγώ θέλω να τα πω, για την ακρίβεια να τα ομολογήσω.
Σήμερα χειρουργήσαμε παρέα για άλλη μια φορά και σίγουρα (στο λέω εγώ) δεν είναι η τελευταία. Είναι όμως η φορά που θα τη θυμόμαστε γιατί σε λίγες μέρες αποσύρεσαι. Είναι λοιπόν η ώρα να μιλήσω για σένα. Να εκφράσω την απέραντη ευγνωμοσύνη που νιώθω απέναντι σου.
Από το Νοσοκομείο νεαρός ειδικευόμενος συχνά καθόμουν απέναντί σου έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ήμουν τόσο καλός που μπορούσα να χειρουργήσω και ότι γνώριζα. Γιατί είχες αυτή τη μαγική ικανότητα, να πείθεις κάποιον ότι μπορεί και ξέρει να τα καταφέρει. Αυτά βέβαια τα έκανες για όλους τους ειδικευόμενους που βρέθηκαν κοντά σου και συνειδητοποίησαν το διαμαντένιο χαρακτήρα σου.
Το ωραιότερο όμως για μένα αρχίζει όταν οι δρόμοι μας ξανασυναντήθηκαν, μετά το Νοσοκομείο. Για την ακρίβεια όταν φρόντισες ΕΣΥ οι δρόμοι μας να ξανασυναντηθούν. Εκεί συνειδητοποίησα το μεγαλείο σου.
Με κράτησες κοντά σου βοηθώντας με να εξασφαλίζω, με όλη την αγωνία μου, εισόδημα για την οικογένειά μου.
Καθοδήγησες το αβέβαιο τότε χέρι μου σε δύσκολα μονοπάτια βαριάς χειρουργικής!
Επέβαλες την παρουσία μου, για πολλούς ανεπιθύμητη!
Μεγάλωσες την αξία μου!
Διεύρυνες τη φήμη μου!
Παραμέρισες, μετά από λίγα χρόνια, και με άνεση μου έδωσες τη σκυτάλη της κλινικής της οποίας μεγάλωσες τη φήμη.
Έγινες σκαλοπάτι για να πατήσω πάνω του και να αναδειχθώ.
Έγινες σανίδα σωτηρίας σε δύσκολές στιγμές που βαριά περιστατικά και δύσκολες αποφάσεις σε κάνουν να πελαγώσεις.
Έγινες το δεκανίκι για να συνεχίσω να περπατάω όταν επιπλοκές σε ασθενείς έκαναν τα γόνατά μου να λυγίσουν.
Με εκτίναξες από τον ώμο σου και άνοιξα τα φτερά μου. Κι αυτά τα φτερά που έθρεψες με οδήγησαν σε δρόμους χειρουργικής άγνωστους και σε σένα. Αλλά ήσουν πάντα εκεί, δίπλα μου!! «Θα με πεθάνεις» έλεγες. Σου χάλασα την ησυχία και το υπέμεινες.
Κι αν αυτά τα φτερά με οδήγησαν και σε άλλα μονοπάτια που δεν τα ενέκρινες ποτέ, έκανα ό,τι περνάει από το χέρι μου για να μη λείψω από κοντά σου. Όχι γιατί εσύ το χρειαζόσουν. Για μένα πάλι το έκανα. Για να συνεχίσω να ρουφάω από το μεγαλείο σου και να σε πικραίνω λιγότερο.
Λένε ότι οι Άγιοι αν θέλουν κάνουν θαύματα και με τη σκιά τους. Για την ύπαρξή μου θαυματουργή σκιά είναι η δική σου. Τη χρειάζομαι και είμαι σίγουρος ότι δεν θα μου τη στερήσεις. Θα συνεχίσω να κάθομαι για πολύ δίπλα της γιατί φυσικά το έχω ανάγκη.
Βοήθησες πολλούς που σίγουρα σε ευχαριστούν. Εμένα με γαλούχησες λες και ήμουν παιδί σου!! Μου έδωσες από τον εαυτό σου!
Δεν θα σου πω ευχαριστώ γιατί πρώτον είναι λίγο και δεύτερον είσαι κομμάτι του εαυτού μου και στον καθρέφτη σου δεν κάθεσαι να πεις ευχαριστώ.
Δώσε μου μόνο την ευχή σου να φερθώ κι εγώ, αν τα καταφέρω, σε κάποιον, καλύτερα κι από πατέρας, όπως έκανες εσύ για μένα.
Ξέρω ότι μόνο έτσι θα στο ξεπληρώσω και αυτό θα σου έδειχνε ότι κάτι έμαθα από σένα!!
Σ’ ΑΓΑΠΑΩ!!!!
Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ.
