Του Γιώργου Καλτσογιάννη
Οι αγρότες της Θεσσαλίας για ακόμη μια χρονιά βγήκαν στους δρόμους παρατάσσοντας τα τρακτέρ τους. Και, αν τα προηγούμενα χρόνια το ασφαλιστικό και το φορολογικό ζήτημα ήταν στο επίκεντρο των διεκδικήσεών τους, τώρα το θέμα που τους «καίει» είναι το υψηλό κόστος παραγωγής, χωρίς ασφαλώς να σημαίνει ότι τα προηγούμενα θέματα έχουν ρυθμιστεί ή αντιμετωπιστεί.
Η σημερινή κυβέρνηση μόνο στα λόγια στηρίζει τους παραγωγούς. Με 1,5 ευρώ το λίτρο στο πετρέλαιο κίνησης, ποιος αγρότης θα μπορέσει να οργώσει το χωράφι του; Με τα λιπάσματα, τα φάρμακα και τα άλλα αγροτικά εφόδια να αυξάνονται συνεχώς ως προς το κόστος, ποιος παραγωγός θα μπορέσει να βγάλει ικανοποιητική ποσότητα; Με το κόστος της ενέργειας για τις γεωτρήσεις να αυξάνεται κατακόρυφα, ποιος γεωργός θα μπορέσει να ποτίσει τις καλλιέργειές του στο βαθμό που απαιτούν οι σύγχρονες συνθήκες;
Στην Κύπρο το ένα λίτρο πετρέλαιο δεν ξεπερνάει τα 60 λεπτά και στην Ελλάδα είναι στο 1,5 ευρώ. Με τέτοια ακρίβεια στις πρώτες ύλες οι Έλληνες αγρότες χάνουν την μάχη του ανταγωνισμού.
Τα αποτελέσματα είναι εμφανή σε όλους. Χιλιάδες στρέμματα δεν καλλιεργούνται και έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους από τους αγρότες, ενώ ακόμη και στις εκτάσεις που καλλιεργούνται, οι παραγόμενες ποσότητες είναι αισθητά μειωμένες από αυτές που μπορεί να αποφέρει η γη, γιατί οι παραγωγοί δεν διαθέτουν τα απαιτούμενα αγροτικά εφόδια για να αυξήσουν την παραγωγή. Στην γενικότερη μείωση του αγροτικού πληθυσμού με την αποχώρηση των νέων και την υπερίσχυση των ηλικιωμένων αγροτών, έρχεται να προστεθεί η απογοήτευση των δρώντων παραγωγών που αποφάσισαν να μείνουν στα χωριά και να δίνουν ανάσες ζωής στον κάμπο.
Για να ανασάνει ο αγροτικός κόσμος είναι αυτονόητη η μείωση του φόρου στο πετρέλαιο κίνησης αλλά και του ενεργειακού κόστους. Επίσης οι αγρότες πρέπει να βοηθηθούν για την ένταξή τους σε χρηματοδοτικά προγράμματα για τον εκσυγχρονισμό των καλλιεργειών τους μέσα από την ανανέωση του εξοπλισμού και την άντληση πρώτων υλών.
Οι αγρότες είναι αδικημένοι, καθώς η τιμή του προϊόντος από το χωράφι μέχρι το τραπέζι του καταναλωτή πολλαπλασιάζεται χωρίς οι παραγωγοί να έχουν όφελος. Επιτέλους οι κόποι τους δεν θα πρέπει να πηγαίνουν άλλο χαμένοι και να απολαμβάνουν αυτά που αξίζουν.
