Ως δημοσιογράφος που εργάστηκε επί δεκαετία ως ανταποκριτής του Mega στη Μαγνησία, η χθεσινή ημέρα του μαύρου στο “mega mou” υπήρξε ιδιαίτερη. Προφανώς η ποιότητα του τηλεοπτικού του προγράμματος και η εγκυρότητα και αξιοπιστία της ενημερωτικής πλευράς του
μεγαλύτερου και ισχυρότερου για πολλά χρόνια τηλεοπτικού καναλιού της χώρας θα λείψουν στους περισσότερους Έλληνες. Θα ήθελα να διηγηθώ σήμερα ωστόσο την δική μου ιστορία εμπειριών στο μεγάλο κανάλι στο οποίο εντάχθηκα στα τριάντα μου χρόνια σε μία στιγμή όπου, ξαφνικά εξαιτίας αυτού του γεγονότος η επαγγελματική μου πορεία έλαβε χαρακτηριστικά καριέρας και δημοσιογραφικής ανέλιξης μολονότι απλώς υπήρξα ανταποκριτής του Mega. Αυτό το απλώς ωστόσο είναι που τα λέει όλα. Θυμάμαι τον μετέπειτα αρχισυντάκτη μου Ανδρέα Ανδρεούλη και τον συνάδελφο Χρήστο Μπάρλα που γνωριστήκαμε σε μία δημοσιογραφική αποστολή στις Βρυξέλλες και ήταν η αιτία για να πάω στο mega, να με συστήνουν ως υποψήφιο ανταποκριτή στον Δ/ντή Ειδήσεων Νίκο Χατζηνικολάου ο οποίος και με προσέλαβε. Το δέος της συνάντησης για συνέντευξη πρόσληψης με τον άνκορμαν της Ελλάδος με την μπάσα φωνή και την αργή εκφώνηση είχε λάβει -παρ ότι ήδη επαγγελματίας δημοσιογράφος δέκα χρόνια με τα πέντε εξ’ αυτών στην Αθήνα στο πολιτικό και κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ- μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μου, μπόλικο τρέμουλο αγωνίας και ιδρώτα προσμονής. Έτσι ήταν… το mega ήταν η εργασιακή κορύφωση και καταξίωση για έναν δημοσιογράφο σε όποιο τομέα και εάν εργαζόταν. Θεωρητικά ανήκες στην ομάδα με τους καλύτερους… αυτομάτως αποκτούσες άλλη δημοσιογραφική βαρύτητα και κύρος. Τούτο δεν αφορούσε μόνον τους πολιτικούς, κυρίως είχε να κάνει με την αίσθηση που αποκόμιζες επ’ αυτού, από το πως οι πολίτες, οι εκπρόσωποι των φορέων αλλά και οι συνάδελφοί σε αντιμετώπιζαν. “Ήρθε και το Mega” έλεγαν όλοι και τούτο σήμαινε ότι και το ρεπορτάζ είχε ηγεσία και σημαίνουσα αξία, καθώς θα μεταδιδόταν το βράδυ στις 8 από τον Χατζηνικολάου, την Τρέμη αργότερα με τον Παναγιωτόπουλο Δ/ντη, τον Λιάτσο ή τον Λιάρο και τόσους άλλους άξιους συναδέλφους και θα το σχολίαζαν ο Πρετεντέρης, ο Ρουσόπουλος, ο Στραβελάκης, ο Κακαουνάκης με τον Καμπουράκη, ο Οικονομέας, ο Χασαπόπουλος με τον Αναγνωστάκη και τόσοι άλλοι.
Ήταν μεγάλη υπόθεση το βράδυ στις 8 ή το πρωί και το μεσημέρι στις 2 να είσαι live με όλους αυτούς τους επώνυμους παρουσιαστές ή σχολιαστές και τους συναδέλφους ρεπόρτερ στην ισχυρότερη δημοσιογραφική ομάδα, συμμετέχοντας ως ένας κρίκος έγκυρης και αξιόπιστης ενημέρωσης των Ελλήνων. Τί να πρωτοθυμείς… ίσως εκείνο που έλεγαν όλοι οι αρχισυντάκτες στις ατέλειωτες τηλεφωνικές επικοινωνίες μας από τον Ανδρεούλη και τον Μπάρλα, τον Μιχαλέλη, τον Πελέκη, τον Αλαφογιώργο και όλους τους άλλους… ότι, πάντα προηγούνταν το ρεπορτάζ, η είδηση και το cue (κιου) που την τεκμηριώνει. Πολλά χιλιόμετρα οι ανταποκριτές… πολλές οι όμορφες αλλά και οι δύσκολες στιγμές, πολλές και οι ανθρώπινες. Αλησμόνητο εκείνο το απόγευμα όταν ο courier έφερε στο σπίτι το χριστουγεννιάτικο δώρο για τους εργαζόμενους του καναλιού, τα κουκλάκια με τον Meg και την Ega όπου από κείνο το βράδυ έγιναν τα κουκλάκια στο προσκεφάλι του Θοδωρή.
Πολλές οι αναμνήσεις , πολλά και σοβαρά τα θέματα στα δέκα χρόνια δύσκολης και κοπιαστικής δουλειάς στο mega, ένα κανάλι που επιβαλλόταν με το δημοσιογραφικό και οικονομικό του μέγεθος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρώτο ρεπορτάζ – δεν θυμάμαι καν ποιο ήταν- που ήρθε για χατήρι του θέματος μου στο Βόλο στην συμβολή των οδών Καρτάλη με Δημητριάδος για ζωντανή σύνδεση 1,5 λεπτού στο κεντρικό δελτίο, το δορυφορικό πιάτο με τη μονάδα εξωτερικών μεταδόσεων του καναλιού από την Αθήνα. Εκείνο δε που με εξέπληξε περισσότερο και από το ίδιο το γεγονός που προκαλούσε εντύπωση στους διερχόμενους Βολιώτες οδηγούς και πεζούς στο κέντρο της πόλης, ήταν ο σεβασμός και η ευγένεια των συναδέλφων τεχνικών -χωρίς των επαγγελματισμό και τον κόπο των οποίων το mega θα ήταν διαφορετικό- ακόμη και στον ανταποκριτή του καναλιού στην επαρχία,
Το mega περνάει στην ιστορία με τις θετικές αλλά και τις όποιες αρνητικές του πτυχές… οι περισσότερες εκ των οποίων οφείλονται στη σκόπιμη ή μη “παρεξήγηση” που υπάρχει στην Ελλάδα ότι, η μιντιακή εξουσία είναι ανεξάρτητη και αδέσμευτη σε σχέση με την πολιτική και οικονομική εξουσία μιας χώρας. Το mega υπήρξε πρωτοπόρο, σοβαρό και αξιόπιστο στην ενημέρωση και ψυχαγωγία των Ελλήνων, υπήρξε το μεγαλύτερο και καλύτερο κανάλι της χώρας επί χρόνια. Μένει στην ιστορία, δεν λησμονείται από αυτή.
ΥΓ: Καλή ιδέα θα ήταν νομίζω να οργανωθεί ένα πάρτι αποχαιρετισμού.
Γιάννης Αναστασίου
