Της Νατάσας Οικονόμου
Μια όμορφη μέρα η σημερινή, που γέμισε περηφάνεια τους Έλληνες. Η ιστορική απόφαση της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης είναι νίκη της ελληνικής δημοκρατίας. Η Μαρία Λεπενιώτη και οι άλλοι δικαστές θα μείνουν στην ιστορία (και η εισαγγελέας με την ανεκδιήγητη εισήγηση στην ντροπή). Έσωσε την τιμή της Ευρώπης η Ελλάδα σήμερα. Μετά από τη δίκη της Νυρεμβέργης, διδάξαμε δημοκρατία. Η ελληνική κοινωνία το είχε ανάγκη. Οι πολιτικοί ταγοί ευθυγραμμίστηκαν με το κοινό αίσθημα και δόθηκε ένα σπουδαίο μήνυμα: ότι, πέρα από τις όποιες διαφορές, υπάρχουν όρια αξεπέραστα και κόκκινες γραμμές στη δημοκρατία. Δικαίωση για τον αδικοχαμένο, Παύλο Φύσσα, τη μάνα, Μάγδα Φύσσα, που, βλέποντας τον πολύχρονο αγώνα της, μου έρχονταν στο νου τα λόγια του Καζαντζάκη: “… ένιωθα και ντρεπόμουν πως τούτη η γυναίκα είναι πιο δυνατή από μένα”, για τον πατέρα του Σαχζάτ Λουκμάν και τους γονείς όλων των αλλοδαπών που δολοφονήθηκαν, τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και για όλους όσοι ένιωσαν στο πετσί τους την κτηνωδία των υπανθρώπων. Όμως δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμα. Πέρα από το θέμα των ποινών των καταδικασθέντων, ο αγώνας συνεχίζεται για το ξερίζωμα του νεοναζισμού – φασισμού – ρατσισμού από την καθημερινότητά μας. Γιατί όσο εντείνονται οι κοινωνικές ανισότητες, όσο μεγαλώνουν τα αδιέξοδα, όσο είναι ανεξέλεγκτη η ασυδοσία πολλών ισχυρών, ο λαϊκισμός βρίσκει έδαφος, το φίδι τρυπώνει στις συνειδήσεις, τις στάσεις, τις συμπεριφορές των ανθρώπων, κουλουριάζεται και περιμένει να επιτεθεί, όπως συνέβη τα προηγούμενα χρόνια, όταν καταντήσαμε να έχουμε τρίτο κόμμα στη Βουλή τη Χρυσή Αυγή. Αντίδραση, αντίσταση, φωνή είναι το χρέος μας απέναντι σε κάθε συμπεριφορά που υποκρύπτει την επώαση τέτοιων εχθρικών στην κοινωνία συμπεριφορών. Κι εδώ δε χωράνε μεσοβέζικες στάσεις και μισόλογα. Όσοι δεν παίρνουν ξεκάθαρη θέση, είναι “ασυμπτωματικοί” φασίστες.
ΠΗΓΗ: FB
