Ο «ειρηνιστής» που θέλει το ΠΑΣΟΚ να επιστρέψει σε ρόλο πρωταγωνιστή
Του Δημήτρη Κουκλουμπέρη
Εξελέγη πρόεδρος με μια «ειρηνική νίκη», προτάσσοντας το τρίπτυχο «ενότητα – ανανέωση – πολιτική αυτονομία». Δηλώνει ένας «καθημερινός άνθρωπος», που αγωνίζεται με όχημα τις αρχές και τις θέσεις του, προκειμένου να καταστήσει ξανά το ιστορικό κόμμα πλειοψηφούσα δύναμη.
Του Δημήτρη Κουκλουμπέρη (Εφημερίδα των Συντακτών)
«Ποιον βλέπεις να κερδίζει στις εκλογές του ΚΙΝ.ΑΛΛ.;» ήταν η ερώτηση σε κεντροαριστερό πηγαδάκι, μερικές μέρες πριν από τον πρώτο γύρο. «Ανδρουλάκης 100%», απάντησε με σιγουριά ο πιο μυημένος της ομήγυρης, προκαλώντας την απορία και ένα ελαφρό μειδίαμα των υπολοίπων. «Ποιος Ανδρουλάκης μωρέ, πας καλά; Σοβαρός φαίνεται, δεν λέω, αλλά ποιος είναι; Σιγά μη βγει αυτός», σχολίασε φωναχτά ο λιγότερο γνώστης των εξελίξεων, στοιχηματίζοντας ότι «ο Παπανδρέου θα βγει ή, άντε το πολύ, ο Λοβέρδος». Τελικά, έπεσε έξω…
Ο «μικρός» με το μούσι, που παραπέμπει σε εποχή ΠΑΣΟΚ του ’80 στην πιο εξευγενισμένη μορφή του και με την κρητική ντοπιολαλιά, παρά τις δύο θητείες σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο (κάποτε γι’ αυτά τα χαρακτηριστικά τον αποκάλεσαν απαξιωτικά «βοσκό»), άγγιξε τις 100 χιλιάδες ψήφους την περασμένη Κυριακή. Κι αν δεν συμβεί στις δεύτερες κάλπες η απόλυτη ανατροπή, θα είναι ο νέος πρόεδρος.
Στην Ελλάδα των αναξιόπιστων δημοσκοπήσεων και των παραμορφωτικών μιντιακών φακών, η εσφαλμένη εκτίμηση στο προαναφερθέν περιστατικό δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Ωστόσο, ο Ανδρουλάκης, που πάντως δεν προβάλλεται ως αντισυστημικός, βάσισε την προσπάθειά του και έκανε ισχυρό «όπλο» τη φαινομενική αυτή αδυναμία. Οτι δηλαδή δεν είναι γόνος πολιτικής δυναστείας, δεν ανήκει σε κάποια ελίτ και δεν αποτελεί κάτι διαφορετικό από τα απλά μέλη της παράταξης και τον μέσο Ελληνα πολίτη.
«Δεν μπήκα ποτέ στα ασανσέρ της εγχώριας ολιγαρχίας. Δεν εκμεταλλεύτηκα ποτέ καμία μορφή πελατειακού κράτους. Η υποψηφιότητά μου δεν στηρίζεται από συμφέροντα. Δεν με βλέπατε τα προηγούμενα χρόνια συνεχώς στα κανάλια. Τα tweets μου δεν γίνονταν θέμα συνεχώς στα δελτία. Ολη μου η πορεία είναι αυτή ενός απλού Ελληνα, όπως όλων εσάς. Και είναι μεγάλη μου υπερηφάνεια αυτή η διαδρομή».
Τα λόγια αυτά ακούστηκαν σε πολλές από τις προεκλογικές του ομιλίες και, κρίνοντας από το αποτέλεσμα της 5ης Δεκεμβρίου, μάλλον έπεισαν όσους τον παρακολούθησαν. Κι αυτό διότι από το ξεκίνημα της πολιτικής του πορείας, η παραπάνω κοσμοθεωρία του έχει μείνει ίδια. Από την ΠΑΣΠ και τη Νεολαία ΠΑΣΟΚ, μέχρι την πρωτιά στο συνέδριο, την εκλογή στο Πολιτικό Συμβούλιο και από εκεί στη θέση του γραμματέα του κόμματος και την εκλογή -δύο φορές- με σταυρό στο Ευρωκοινοβούλιο. Επιθυμεί με άλλα λόγια να είναι καθημερινός άνθρωπος, αλλά πολιτικά δεν θέλει να περνά απαρατήρητος. Από το έργο του ως ευρωβουλευτή, ξεχωρίζουν η συμβολή του στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Πολιτικής Προστασίας, η πίεση που άσκησε για να επιβληθεί εμπάργκο όπλων στην Τουρκία κ.ά., ενώ στην κομματική του θητεία, όπως σπεύδει να θυμίσει αυτές τις μέρες, πρότεινε και θέσπισε στο ΠΑΣΟΚ το ασυμβίβαστο μεταξύ κυβερνητικής και κομματικής θέσης.
Ως εκπρόσωπος μιας νεότερης γενιάς στελεχών στη Χαριλάου Τρικούπη και καθώς δεν έχει συμμετοχή σε κυβερνήσεις, δεν τον βαρύνουν οι πολιτικές αμαρτίες του ΠΑΣΟΚ του παρελθόντος. Δεν εγκατέλειψε ποτέ την παράταξη, ενώ διαθέτει έναν ισχυρό μηχανισμό σε όλη την Ελλάδα. «Δεν πρόκειται για μηχανισμό, αλλά για ανθρωποδίκτυο», λένε συνεργάτες του, τονίζοντας ότι ο μηχανισμός προϋποθέτει εξουσία και χρήμα. Διατηρεί δε μια σχετικά μικρή ομάδα απολύτως έμπιστων πολιτικών φίλων, με τους οποίους μοιράζεται τις σκέψεις του και χαράζει τις στρατηγικές του. Ως πολιτικός μηχανικός γνωρίζει από σχέδια και κατασκευές με ισχυρά θεμέλια, ενώ ο τρόπος δουλειάς του στην πολιτική παραπέμπει σε μυρμήγκι.
Προφανώς και διαθέτει μειονεκτήματα και αδύνατα σημεία. Δεν είναι δεινός ρήτορας και οι ομιλίες του δεν ξεσηκώνουν τα πλήθη. Δεν είναι επικοινωνιακός και δεν του αρέσει να λαϊκίζει. Εγκαλείται ότι είναι άχρωμος και άγευστος πολιτικά και επιβίωσε στην προεκλογική αρένα επειδή προτίμησε να παίξει άμυνα και δεν παρουσίασε ανοιχτά και καθαρά τον προγραμματικό του λόγο. Του καταλογίζεται ότι το ΚΙΝ.ΑΛΛ. θα έχει πρόβλημα εκπροσώπησης στη Βουλή εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν είναι βουλευτής. Ακόμη, του προσάπτουν ότι δεν διαθέτει αρκετά επαγγελματικά ένσημα και ότι προέρχεται από τον κομματικό σωλήνα.
Αναφορικά με την πολιτική του ταυτότητα, δηλώνει περήφανος σοσιαλδημοκράτης, πιστεύει στο κοινωνικό κράτος, στην αξιοκρατία, στη διαφάνεια στην πολιτική ζωή και στις μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό πρόσημο. Προτάσσει την πράσινη ατζέντα για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, δεν αλληθωρίζει προς τα δεξιά ή τα αριστερά και διευκρινίζει ότι συνομιλεί με τον κόσμο της Αριστεράς αλλά όχι με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Βάζει στόχο την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Τον εκφράζει το τρίπτυχο ενότητα – ανανέωση – πολιτική αυτονομία, ενώ ειδικά για την ανανέωση υπογραμμίζει ότι δεν την εννοεί ηλικιακά, αλλά με όρους πολιτικού ήθους, προγράμματος και θέσεων για τη χώρα. Τέλος, υποστηρίζει ότι αγωνίζεται για μια «ειρηνική νίκη» και ότι δεν τον αφορούν οι παλιές διχόνοιες και οι συμπεριφορές που επέφεραν πολιτικές πληγές.
Στα ενδιαφέροντά του εκτός πολιτικής, είναι Παναθηναϊκός και όποτε βρει χρόνο πηγαίνει γήπεδο, διαβάζει βιβλία, αγαπάει το θέατρο και τα ταξίδια, ενώ ως βέρος Κρητικός σκαρώνει ενίοτε μαντινάδες. «Ο βράχος ο περήφανος έχει καλλιά να πέσει, να τον σκεπάσει η θάλασσα, παρά να αλλάξει θέση», ήταν η τελευταία που σκέφτηκε και είπε, κατά την επίσκεψή του στα Ανώγεια τον Νοέμβριο, προκειμένου να τιμήσει τα μέλη του ΠΑΣΟΚ που «κράτησαν την παράταξη όρθια στα δύσκολα». Εφόσον εκλεγεί νέος ηγέτης, τα πολιτικά μεγέθη θα αλλάξουν για εκείνον και οι ευθύνες που θα αναλάβει θα διογκωθούν. Για τον 42χρονο Νίκο Ανδρουλάκη, μετά από μια μικρή περίοδο χάριτος που θα έχει, τα πραγματικά ζόρικα τώρα αρχίζουν.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
