Ο Κώστας Σημίτης φέρει προφανώς πολιτική ευθύνη και για τους συνεργάτες του που αποδείχτηκαν σκάρτοι και για το γεγονός ότι επί πρωθυπουργίας του δεν έκανε όσα πιθανώς θα έπρεπε να έχει κάνει, ώστε, η χώρα και το πολιτικό σύστημα να απεξαρτηθεί όσο το δυνατόν από το σύστημα διαπλοκής και της επιρροής της οικονομικής εξουσίας στην πολιτική. Ναι θα μπορούσε να έχει κάνει περισσότερα, ναι θα μπορούσε να έχει αλλάξει το κόμμα του, ναι θα μπορούσε να είχε συγκρουστεί με συμφέροντα που επηρέαζαν ή επιχειρούσαν να ποδηγετήσουν την πολιτική ζωή του τόπου με όλες τις κυβερνήσεις επί χρόνια. Έναν πρωθυπουργό όμως των εθνικών επιτυχιών και του διαμετρήματος του Κ. Σημίτη, η δικαστική εξουσία αλλά κυρίως οι πολιτικοί του αντίπαλοι οφείλουν πρωτίστως να τον σέβονται. Μόνον εάν υπάρχουν και τεκμηριώνονται αποδείξεις διαφθοράς -σε μία ευρωπαϊκή δημοκρατία ήθους και ανεξάρτητης δικαιοσύνης- επιτρέπεται αλλά και επιβάλλεται να “λερώνεται” ένα πρώην πρωθυπουργός. Η φράση “δεν μπορεί τα εκατομμύρια του Άκη και του Γιάννου να πέρναγαν από δίπλα και αυτός να μην ξέρει κάτι” δεν είναι απόδειξη που στέκει, αλλά φασίζουσα προσπάθεια εξόντωσης ενός πολιτικού αντιπάλου επικίνδυνη για την ίδια τη δημοκρατία.
Ας θυμηθούν επίσης ορισμένοι ότι ο Κ.Σημίτης είναι ο άνθρωπος που έβαζε βόμβες στη χούντα και εκείνος που αναμένει με τη σύζυγο του στην ουρά για ένα εισιτήριο στην Λυρική σκηνή, ότι είναι ο άνθρωπος που δώρισε τον μισθό του από το Πανεπιστήμιο. Πρέπει να υπάρχουν όρια στην πολιτική.
