Ένα αστικό κράτος έχει αποκλειστική μέριμνα την κερδοφορία της αστικής τάξης, η οποία στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης με οποιοδήποτε αντίτιμο, αδιαφορώντας ακόμα και για την ανθρώπινη ζωή.
Το πιο ευάλωτο και καταπιεσμένο κομμάτι του πληθυσμού είναι οι γυναίκες, οι ντόπιες και πόσο μάλλον οι μετανάστριες. Κι αυτό γιατί οι υποχρεώσεις τους επεκτείνονται σε πολλούς τομείς και, ως εκ τούτου, και η καταπίεση και η εκμετάλλευση που υφίστανται είναι πολλαπλές.
Η γυναίκα στην εργασία: συνήθως καταλαμβάνει υποδεέστερες θέσεις. Όλο και πιο συχνά εργάζεται με το καθεστώς των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων (μερική απασχόληση / άτυπη απασχόληση, χωρίς κοινωνική ασφάλιση). Κατά κανόνα δεν εξασφαλίζονται τα εργασιακά της δικαιώματα (εγκυμοσύνη / μητρότητα). Το μεροκάματό της, παρόλη τη νομοθετική ρύθμιση, είναι πιο χαμηλό από το μεροκάματο του άντρα. Σπάνια συμμετέχει σε συνδικάτα, λόγω έλλειψης χρόνου και έμφυλης αντιμετώπισης από τους άντρες συναδέλφους της. Και συν τοις άλλοις είναι σύνηθες να δέχεται σεξιστικές παρενοχλήσεις κυρίως από τους εργοδότες της.
Η γυναίκα στο σπίτι: προσφέρει απλήρωτη εργασία, χωρίς ωράριο, χωρίς καμιά αναγνώριση και σε πάρα πολλές περιπτώσεις γίνεται αποδέκτης ενδοοικογενειακής κακοποίησης που κυμαίνεται από λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία μέχρι και γυναικοκτονία.
Η γυναίκα στην οικογένεια: επωμίζεται την ανατροφή των παιδιών και επιφορτίζεται με τη διαδικασία της κοινωνικής αναπαραγωγής. Το σύστημα της επιβάλλει να προετοιμάσει τα νέα μέλη της οικογένειας ώστε να γίνουν αποδεκτά από την κοινωνία: υπάκουα, εμποτισμένα με τις κυριαρχούσες ιδέες, ενσωματωμένα στις ανάγκες της και έτοιμα να διαιωνίσουν την ταξική διαστρωμάτωσή της. Η γυναίκα που ανήκει στα χαμηλά καταπιεσμένα στρώματα αναλαμβάνει επίσης και τη φροντίδα των ηλικιωμένων και άρρωστων μελών της οικογένειας, καθόσον ελλείπουν οι κοινωνικές δομές και διαλύεται το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Η γυναίκα στην κοινωνία: καθώς το καπιταλιστικό σύστημα είναι σύμφυτο με την πατριαρχία, οι γυναίκες έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά τους φραγμούς που βάζει απέναντί τους η κοινωνία και να αντιπαλέψουν τους κρατικούς θεσμούς και τη νοοτροπία που διαποτίζει όλες τις εκφάνσεις της.
Πολλές γυναικείες οργανώσεις αγωνίζονται για τα δικαιώματα της γυναίκας. Όμως δεν αντιμετωπίζουν όλες οι γυναίκες τα ίδια προβλήματα, δεν έχουν να ξεπεράσουν τα ίδια εμπόδια, δεν υφίστανται την ίδια καταπίεση, καθώς δεν ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη. Οι γυναίκες της αστικής τάξης επιζητούν να αποκτήσουν προνόμια τα οποία τους εξασφαλίζουν η νομοθεσία και οι θεσμοί του αστικού κράτους. Τα αιτήματά τους είναι μια ηγεμονική θέση στην κοινωνία των «αρίστων».
Όμως όσο κι αν οι αστικές κυβερνήσεις κομπάζουν πως οι νόμοι τους κατοχυρώνουν ίσα δικαιώματα για το σύνολο των γυναικών, στην πραγματικότητα αυτό είναι ανακριβές.
Οι γυναίκες της εργατικής τάξης έχουν τελείως διαφορετική καθημερινότητα και υφίστανται εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση από τους κρατικούς πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς και κατά συνέπεια οι διεκδικήσεις και ο αγώνας τους διαφοροποιούνται:
Ο αγώνας της γυναίκας της εργατικής τάξης έχει ταξικό χαρακτήρα.
Η γυναίκα της εργατικής τάξης παλεύει για τον μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων.
Η γυναίκα της εργατικής τάξης συνδέει τις δικές της διεκδικήσεις με τις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος και αυτό φαίνεται πως βρίσκει ανταπόκριση: στις 8 του περασμένου Μάρτη, την παγκόσμια ημέρα των αγώνων των εργαζομένων γυναικείων κηρύχτηκε και στην Ελλάδα γενική απεργία.
Η γυναίκα της εργατικής τάξης έχει συνειδητοποιήσει πως οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν βρίσκεται στην εξουσία σε ένα αστικό κράτος θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική, γι’ αυτό: ο αγώνας της στοχεύει στη ρήξη με το σύστημα.
Τόσο καθημερινά όσο και στις εκλογές παλεύει στους χώρους της για την ανατροπή.
Τόσο καθημερινά όσο και στις εκλογές κάνει ΑΝΤΑΡΣΙΑ!
