Το κοινό νομοσχέδιο των υπουργείων Παιδείας & Θρησκευμάτων και Προστασίας του Πολίτη για την Παιδεία που θα τεθεί σε ψηφοφορία στη Βουλή την Πέμπτη, αποτελεί μια μαύρη σελίδα για την ιστορία της ελληνικής δημοκρατίας.
Σε μια περίοδο που οι επιπτώσεις της πανδημίας σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής πλήττουν την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και οι κυβερνητικές παλινωδίες σε συνδυασμό με την άρνηση για ουσιαστική στήριξη του ΕΣΥ έχουν οδηγήσει σε εκατόμβες νεκρών, η κυβέρνηση εφαρμόζει μια πρωτοφανή πολιτική υποβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου, μειώνοντας δραματικά τον αριθμό των εισακτέων και θεσμοθετώντας αυταρχικές δομές ελέγχου, επιτήρησης και καταστολής στο χώρο των Πανεπιστημίων.
Συγκεκριμένα, το εν λόγω νομοσχέδιο προωθεί την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής για την πρόσβαση των μαθητών/-τριών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την ευθύνη για τη διαμόρφωση της οποίας θα έχουν τα Πανεπιστήμια με άμεσο αποτέλεσμα τη δραματική μείωση των εισακτέων και τον μαζικό αποκλεισμό μαθητών/-τριών από την τριτοβάθμια. Αυτή η εξέλιξη θα οδηγήσει αναπόφευκτα στο κλείσιμο πολλών ακαδημαϊκών τμημάτων, όπως επιβεβαιώθηκε από την ίδια την υπουργό Παιδείας σε πρόσφατη ραδιοφωνική της συνέντευξη.
Την ίδια στιγμή η Νίκη Κεραμέως εξισώνει με τρόπο αντιεπιστημονικό και πολιτικά απαράδεκτο, τα πτυχία των Πανεπιστημίων με εκείνα των Κολεγίων, ωθώντας δεκάδες χιλιάδες μαθητές/-τριες που αποκλείει από τα ΑΕΙ, στην ιδιωτική εκπαίδευση, οξύνοντας τις ανισότητες και υπονομεύοντας το δημόσιο αγαθό της Παιδείας. Οι μαθητές/-τριες αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση ως πελάτες των Κολεγίων.
Μάλιστα την στιγμή που η εκπαίδευση έχει άμεση ανάγκη αύξησης της χρηματοδότησης της, η κυβέρνηση επιλέγει να σπαταλήσει πόρους προκειμένου να εδραιώσει ένα δόγμα «νόμου και τάξης» εντός των Πανεπιστημίων, ανασύροντας από το χρονοντούλαπο της ιστορίας παραδείγματα καταστολής της πολιτικής οργάνωσης και κινητοποίησης, όπως το Σπουδαστικό της Ασφάλειας, και διαμορφώνοντας ένα αποκρουστικό και αντιδημοκρατικό αφήγημα στο οποίο τα Πανεπιστήμια παρουσιάζονται συνολικά ως κέντρα ανομίας και παραβατικότητας που πρέπει να «εκκαθαριστούν», ένα ασθενές σώμα που πρέπει να «εξυγιανθεί».
